His name was Elliot.

Vertrouwd

Elliot bood nogmaals zijn excuses aan. Je wist niet waarom je deed wat je deed, maar een stem in je hoofd zei dat dit iets was wat je moest doen. Dus vroeg je het.
"Wil je misschien met me mee naar huis?"
Hij keek je eerst vragend aan, hij leek na te denken. Al snel veranderde die blik naar een glimlach. Hij ging bij je achterop, en jullie reden snel naar je huis.

Doorweekt kwamen jullie aan, je riep snel even: "Hallo?" Geen reactie. Er was niemand thuis, gelukkig. Je deed je jas en je schoenen uit, en liep richting de keuken. Elliot bleef in de gang staan, je kon aan hem zien dat hij zich ongemakkelijk voelde.
"Het is oké, kom maar verder." zei je.
Hij deed voorzichtig zijn jas uit en liep achter je aan.

"Wil je iets te drinken?" vroeg je terwijl je het koffieapparaat aanzette. "Lekker." zei hij zacht. Je zette 2 bakjes koffie, pakte een pak stroopwafels, en ging aan de tafel zitten. Hij zat tegenover je. Je zag aan hem dat hij zich nog steeds niet op zijn gemak voelde. Je besloot de stilte te verbreken.

"Dus.. wat deed je in je eentje op het midden van een fietspad?"
Hij nam een slok van zijn koffie, en slaakte een diepe zucht. Hij begon met praten: "Kort samengevat: mijn moeder en ik.. we hadden ruzie. Haar nieuwe vriend begon zich ermee te bemoeien, ik werd boos, hij werd nog bozer.. en toen raakten we in gevecht. Zoals gewoonlijk nam mijn moeder het op voor haar vriend, en ik liep weg. En dat is eigenlijk hoe ik op het fietspad ben beland."

"En je vader?" Je zag dat het stellen van die vraag geen goed idee was. Elliot keek verdrietig, je voelde je al meteen schuldig.
"Mijn vader is dood. Zelfmoord." zei hij op een verdrietige manier.
"Sorry." zei je snel.
"Maakt niet uit, het is al een tijdje geleden." Elliot vertelde verder. "Na de dood van mijn vader leerde mijn moeder een nieuwe man kennen, Jim. Na een paar weken trok hij al bij ons in, ik mocht hem vanaf het begin al niet. Hij bemoeit zich overal mee, is een junkie, en zoekt de hele tijd ruzie. Mijn moeder blijft het maar voor hem opnemen, waarschijnlijk omdat ze bang voor hem is. Ik heb het gevoel dat hij.."

Elliot stopte met praten. Hij dacht na, leek te twijfelen. Na een paar seconden stilte slaakte hij een diepe zucht en praatte verder.
"Ik heb het gevoel dat hij mijn moeder wel eens slaat. Ik heb wel eens middagen gehad dat ik thuiskwam, en dat ze huilend op de bank zat, met een rode plek op haar wang. Elke keer als ik vraag wat er aan de hand is komt ze met een smoes dat ze zich 'per ongeluk' heeft gestoten. Bullshit."

Je luistert met volle aandacht naar Elliot. Je kent deze jongen nog maar net, en hij deelt zijn hele levensverhaal al. Gek genoeg voelt het niet zo, het voelt alsof je elkaar al langer kent, het voelt..

Vertrouwd.

Die middag zitten jullie de hele tijd in de keuken. Jullie praten over van alles en nog wat. Toch spoken er nog vragen in je hoofd rond. Hij was de jongen die je zag in het bos.. je weet het zeker. Wat deed hij daar? En zag hij jou ook? Er is 1 ding wat je zeker weet:

Elliot is speciaal.