His name was Elliot.

Ruzie

De dagen na de date was het rustig. Je ouders waren weer thuis en Elliot was weg. Hij was naar zijn moeder terug gegaan, want ze hadden het weer goed gemaakt. Je moest ook weer terug naar school, helaas.

"Layla, schiet nou eens op, we moeten echt gaan hoor." riep je moeder. Het regende heel hard dus je moeder wou je wel naar school brengen.
"Ja, ik kom eraan!" riep je terug terwijl je de trap afrende. Je had echt geen zin in school. De afgelopen dagen met Elliot waren geweldig, en je wist het zeker: je hield van Elliot. Vanavond zouden jullie weer afspreken bij het speeltuintje. Jullie spraken daar bijna elke avond af. Af en toe waren je ouders weg, dus dan kwam Elliot bij jou thuis. Je wou graag Elliot aan je ouders voorstellen, maar Elliot wou daar nog even mee wachten, en daar had je begrip voor.

De dag ging snel voorbij, vooral doordat je maar niet kon stoppen met denken aan Elliot. Wat zou hij nu aan het doen zijn? Zou hij denken over jou zoals jij ook over hem denkt? Best wel raar, het voelde alsof  je hele leven nu om hem draaide. Gek, dat je binnen zo'n korte tijd zoveel om iemand kan geven. Maar dat maakte je niets uit, je hield van hem. En hij hield van jou.

Het was 8 uur 's avonds, je moeder was naar de sportschool en je vader naar de kroeg. Het perfecte moment om met Elliot af te spreken. Om 20:15 moest je bij het speeltuintje zijn, dus je trok snel je schoenen aan en stapte je op je fiets.

Toen je daar aankwam was Elliot er al. Hij zat op de schommels voor zich uit te staren, het zag er best treurig uit.
"Hey Elliot!" riep je enthousiast. Elliot schrok en stond snel op.
"Hey", is het enige wat hij zei. Je liep naar hem toe om hem een kus te geven, maar hij keerde zijn hoofd weg toen je dichtbij kwam.
"Wat is er?" vroeg je bezorgd.
"Ik ben gewoon niet in de stemming, kunnen we het gewoon laten?"
"Ja, oke."
Er ontstond een ongemakkelijke stilte, iets was je nog nooit met Elliot hebt gehad. Je ging zitten op een bankje en hij kwam naast je zitten. Allebei starend naar de lucht, maar niets zeggende. Moest je deze stilte door laten gaan? Hij kon je toch vertrouwen? Je besloot de stilte te verbreken.
"Elliot, je weet dat je-"
Je kon je zin niet afmaken, Elliot's telefoon ging af. Hij keek naar zijn telefoon, slaakte een diepe zucht en stond op. Hij ging een paar meter verderop staan en nam de telefoon op. Je kon niet horen wat hij zei, want hij praatte erg zacht. Je wist überhaupt niet met wie hij aan het bellen was. Elliot begon steeds harder te praten, dus je kon steeds meer horen.
"Wat heeft hij gedaan? Ik zweer het je ik sla die kerel helemaal dood. Het is klaar nu!"
Elliot was bijna aan het schreeuwen aan de telefoon, en je had geen idee wat er allemaal gaande was. Elliot hing op en liep snel richting de uitgang van de speeltuin. Je rende er achteraan.
"Elliot, wacht!"
Hij bleef doorlopen.
"Waar ga je naartoe?"
Nog steeds liep hij door.
"Elliot!" riep je en je ging voor hem staan.
"Niet nu, Layla."
"Wat is er dan aan de hand? Praat met me! Is er iets gebeurd?"
"Ik moet naar huis.. mijn moeder helpen."
"Hoezo? Wat is er dan?"
Hij probeerde verder te lopen maar je blokkeerde de uitgang voor hem.
"Luister Layla, het gaat je niks aan! Laat me er nu door."
Hij beukte je aan de kant, waardoor je je evenwicht verloor en op de grond viel. Je hoofd maakte een harde knal, en voor een paar seconden werd alles zwart.

"Au... wtf" mompelde je.
Je keek om je heen en zag dat je nog steeds op de grond lag. Elliot was nergens meer te bekennen. Wat is er net allemaal gebeurd? Waar ging Elliot naartoe? En waarom deed hij ineens zo raar? Langzaam probeerde je op te staan. Het eerste wat je opviel was een klein zwart... blokje? Je zag nog steeds alles erg wazig, maar na een paar seconden zag je wat het was. Een telefoon. Elliot's telefoon. Maar nu kon je dus geen contact met hem opnemen! Wat nu? Je pakte de telefoon op, en besloot deze te bewaren totdat je Elliot weer zou zien.

Áls je Elliot ooit nog zou zien.