Gorący jak lód

Rozdział 10

-Ruby? Dalej się na mnie gniewasz?-Zapytał Markus robiąc do mnie maślane oczka. W sumie to sama nie wiem czy się na niego gniewam. Z jednej strony fakt, że nie z własnej inicjatywy poprosił mnie o pomoc zranił moje uczucia, zaś z drugiej jego obiekcje, co do mojej kandydatury na to stanowisko są słuszne. Jestem ex władczynią planety, z którą prowadzi wojnę. Dawanie mi w dowodzenie swoich oddziałów nie jest do końca dobrym pomysłem.

-Nie Markusie.-Powiedziałam dość cicho, co widocznie zaskoczyło króla Technikali.

-Masz powody by się na mnie wściekać i nie mówię tu tylko o tych dzisiejszych. Narobiłem dużo bałaganu w twoim życiu.-W jego głosie słychać było zawstydzenie i niepewność, co w zestawieniu z siło jego charakteru skradło mi serce.

-To nie twoje wina... Chyba.-Wyraźnie się zawahałam.-Bo z tego co zauważyłam nie panujesz nad swoimi... mocami. Prawda?-Zapytałam autentycznie ciekawa. Niepewność, a nawet strach odcisnęły wyraźne piętno na pięknej twarzy Markusa.

-Nie mam pojęcia o co chodzi w ogóle z tymi mocami... Jak na razie zamroziłem kieliszek i twoją salę obrad...-Jejku, to naprawdę dla niego trudny temat. Te jego cudne oczka cięgle uciekały w przeróżnych kierunkach. Nagle sama poczułam się nieswojo. Cały czas myślałam o tym co ja przeżywam, a dla niego ta sytuacja jest niemal równie poplątana.

-Nie mam pomysłu jak ci pomóc w tej sprawie, ale chyba będę ci mogła pomóc w obronie planety.-Powiedziałam delikatnie ściskając jego dłoń.-Ale najpierw musimy ogarnąć przyśpieszony kurs szkoleniowy, który przygotowała twoja siostra.-Skończyłam swoją wypowiedź klikając odpowiedni przycisk mający odpalić prezentację. Po obejrzeniu czołówki uświadomiłam sobie, że Marcus od dobrych dziesięciu minut nieprzerwanie gapi się na moją twarz.

-Markus?-Spytałam delikatnie speszona.

-Mówił ci ktoś, że jesteś cudowną kobietą?-Zapytał jak gdyby nigdy nic wciąż wpatrzony w moją twarz.

-Załóżmy, że tak, ale o co ci dokładnie chodzi?

***

O co mi chodzi? Czy ona jest teraz poważna. Jest piękna, mądra, potężna (nawet mimo chwilowych trudności), a do tego jest tak ciepłą i empatyczną osobą. Jest, do stu tysięcy piekielnych ogarów, ideałem i jeszcze się mnie pyta o co mi chodzi?

-Po prostu jesteś niesamowicie wspaniała i chcę, żebyś o tym wiedziała.-Powiedziałem delikatnie ujmując jej podbródek.

-Markusie może powinniśmy to oglądać?-Spytała wskazując na migoczący ekran. Matko wiosno, jak pięknie światło rozświetlało jej twarz.

-Zostałabyś moją żoną?-Spytałem zaledwie o ułamek sekundy później niż ta myśl wykiełkowała w moim umyśle.

***

Padło mu na mózg. Zdecydowanie. Ta jego super moc pewnie zabija mu szare komórki.

-Postradałeś zmysły?!-Wydarłam się na niego, a on na to z maniakalnym u śmiechem chwycił moją twarz w obie dłonie.

-Wcale nie postradałem zmysłów. Jak tylko się chwile zastanowisz to sam zrozumiesz, że to wspaniały pomysł.- Jego usta wygięły się jeszcze bardziej.

-Co ty gadasz?!-Krzyknęłam już mniej pewnym głosem.

-Ja i ty stworzymy duet idealny. Pomyśl jaką potęgą moglibyśmy się stać. Atlantyda i Technikalia w trwałym sojuszu. Przy okazji można byłoby uargumentować twoją rzekomą ucieczkę pogonią za marzeniami. Ludzie to kupią. To każdym razie brzmiałoby lepiej niż zdrada. No i oczywiście chętnie wypożyczyłbym ci połowę mojego łóżka.-Powiedział niemal na jednym wdechu wciąż z tym swoim przerażającym uśmiechem. Chciałam go skrzyczeć, gdy nagle zrozumiałam, że pomysł Markusa wcale nie jest zły. Jest wręcz bardzo dobry.

-Wchodzę w to.-Szepnęłam nadal targana wątpliwościami.

-Więc wybacz, ale też mam zamiar pocałować swoją narzeczoną.

***

Drogi dzienniczku, tu Ghrom. Jestem w podziemiach już... Kogo to w sumie obchodzi? Na pewno nie mnie. Mam ważniejsze sprawy na głowie. Ciekawi cię pewnie jakie? Takie jak na przykład pierwsza randka z Raszel. Tak dobrze słyszysz... czytasz... cokolwiek. Moja piękna, nie do końca żywa współlokatorka zaprosiła mnie na kolację! Tylko pozostaje jeden problem... Wybrać białą czy niebieską koszulę do granatowego krawatu?