MEDYA:BAŞROL KARAKTERLER
"Mert herşeyi aldın dimi?"
"Aldım merak etme"
Şuan havaalanindaydik. Uçak yarim saat sonra kalkacaktı.
Arkamı dönmemle gördüğüm kişilerle bir adım geri attım. Mert yüzüme anlamsizca bakarken benim baktığım yere baktığında o da şoka girmişti.
Yanımıza gelenler alya ve poyrazdan başkası değildi. Bunlar bizim akşam uçakla gideceğimizi nerden öğrenmişlerdi.
Yanımıza geldiklerinde sinirle bağırmaya başladım.
"Sizin ne işiniz var burda!"
"Herşeyi konuşmanın zamanı geldi kardeşim. Artık neden öyle davrandığımızı anlicaksiniz"
"Ne diyosun sen ya?"
Poyraz alyaya izin istermiş gibi baktığında anlamsız bakışlar atiyordum. Alya acı bir şekilde gülümserken poyraza kafasını salladı.
"Alya hasta duru. Beyninde tümör var. O hareketleri o yüzden. Benim hareketlerim de doğru düzgün düşünemiyordum. Ve oldukça gergindim. Gergin zamanlarımı en iyi sen bilirsin. Alya kimseye söylemek istemediği için söylemedik size. Özür dilerim miniğim. Çok üzdüm seni. Ama biliyosun. Ben seni hicbir zaman isteyerek üzmem"
Ciddi mi söylüyordu şimdi Poyraz? Eğer öyleyse gerçekten gerizekaliydim. Birşeylerin yolunda gitmediğini nasıl da anlamamıştım.
Bu da yine hayatın sen bir gerizekalisin deme şekliydi sanırım.
Gözlerim dolmaya başlamıştı. Abime olan kızgınlığım geçmiş kendime olan kızgınlığım artmıştı.
Hızla ilerleyip abimin boynuna sarıldım.
"Özür dilerim abi. Çok özür dilerim. Bir şeylerin ters gittiğini anlayamadım. Nolur affet beni"
"Asıl sen beni affet güzelim. Benim yüzümden yakalandın o hastalığa. Izin ver hel beraber gidelim italyaya ikinizi de en iyi doktorlara teslim edelim. Eğlenelim."
"Bidaha asla öyle birşey yaşamicaz. Söz veriyorum. Beraber gidelim. Eğlenelim. Annemin haberi var dimi?"
"Anneme okumak için gideceğimizi söyledim kabul etti"
Poyrazdan ayrılıp alyaya sarıldım.
"Özür dilerim. Gerçekten bilmiyordum."
"Önemli değil canım. Geçmişe değil geleceğe bakalım artık"
Alyadan ayrılıp yüzüne gülümsedim. Hep beraber uçağa bindik. Benim yanimda mert oturuyordu. Uzun zamandır sürekli yanimda olarak sevgisini kanıtlamıştı. Üstelik belki abime hasta olduğumu söylemeseydi bize o gerçeği soylemezlerdi ve herşey daha kötü olurdu.
Elimi mertin elinin üstüne koydum ve sıktım.
"Tesekkur ederim. Herşey için çok teşekkür ederim. Iyi ki varsın"
Eveeet artık itiraf zamanı.
"Seni seviyorum mert"
Mert gözlerini irice açarak bana baktığında gülümsedim. Sevdiğim adam da abimde yanımdaydı. Daha ne isterdim ki. Varsın bu hastalık öldürsündü.
En azindan mutlu ölürdüm.
Mert sonunda şoktan çıktığında yüzüne o güzel gülümsemesini yerleştirdi.
"Senin her zerrene aşığım"
Söylediği şey içimi kıpır kıpır etmesine sebep olurken eğilip yanağına öpücük kondurdum.
