KELEBEK ÖMRÜ

6

Ağlayarak oradan gittim. Oğuz'un bana böyle bir yalan söylemiş olmasına inanamıyordum. O benim duygularımla oynamıştı. Beni evli bir adama aşık etmişti. Bir ağacın altına oturup ağlamaya başlamıştım ki Oğuz yanıma gelip bana sarıldı.

OĞUZ : Ağlama artık.. Senin ağlamana dayanamam ben.

Oğuz'u ittim.

BAHAR : Oğuz git!! Sen hangi yüzle geliyorsun buraya gi!!

OĞUZ : Ben her şey için çok üzgünüm Bahar. Sana bunları yaşatmak istemedim.

BAHAR : Ama yaşattın! Bundan sonra senin yüzünü görmek istemiyorum! Defol git hayatımdan! Seni tanıdığım güne lanet olsun!

OĞUZ : Bahar beni affetme şansın yok mu?

BAHAR : Sen kendi ailen ile mutlu bir hayat kurdun Oğuz. Seni affetmemi bekleme.

OĞUZ : Ben seni seviyorum Bahar. O mutlu hayatı seninle kurmak istiyorum.

BAHAR : Artık çok geç Oğuz. Beni sonsuza kadar kaybettin.

OĞUZ : Bahar sana yalan söylemiş olabilirim ama sen benim için çok değerlisin. Benim amacım senin duygularınla oynamak değildi.

BAHAR : Evet, haklısın! Senin amacın, gevşeklik yapıp, benim yanımda kalmaktı.

OĞUZ : Bahar seni anlayabiliyorum ama sende beni anlamaya çalış.

BAHAR : Oğuz.. Ben sana aşık oldum be! Sen aşkı anlar mısın?

Oğuz'un yanından ayrılıp, İpek'in yeni evine gittim.

İPEK : Bahar senin burada ne işin var?! Hangi yüzle geldin buraya?!

BAHAR : Kavga etmek için gelmedim İpek. Sadece seninde bunu bilmeye hakkın olduğunu düşünüyorum.

İPEK : Ne saçmalıyorsun sen ya?!

BAHAR : Oğuz evliymiş İpek. Hatta Oğuz'un bir çocuğu varmış.

İPEK : Buna inanacağımı mı düşündün? Bahar'cım sen böyle şeyleri nereden buluyorsun?

BAHAR : İpek ben yalan söylemiyorum ama inanıp inanmamak sana kalmış. Ben sana sadece uğruna göz yaşı döktüğün adamın evli ve çocuklu olduğunu söylüyorum.

İPEK : Ya git şuradan Bahar?! Senin sözüne niye inanayım ben ya?!

İpek'in yanından gidip, sokakta yürümeye başladım. O kadar çok yürümüşüm ki akşam olup hava kararmıştı. Tam evime geri dönmek üzereyken bir çocuk ağlaması duydum. Kimin ağladığına baktığımda, bu kız, Oğuz'un kızı Su idi. Kızın yanına gittim.

BAHAR : İyi misin? Neden ağlıyorsun?

SU : Seninle konuşamam! Annem tanımadığım kişilerle konuşmamamı söyledi.

BAHAR : Merhaba, ben Bahar! Tanışalım mı?

SU : Annem yabancılarla tanışmamı istemiyor.

BAHAR : Peki annen nerede tatlım?

SU : Ben evden kaçtım.

BAHAR : Neden?

SU : Annemle babam kavga ediyorlardı.

BAHAR : Peki, benim seni evine götürmemi ister misin?

SU : Hayır! Sen kötü biri olabilirsin.

BAHAR : Madem öyle diyorsun, yapacak tek bir şey kaldı. O da babanı aramak.

Telefonumu çıkartıp, Oğuz'u aradım.

OĞUZ : Bahar daha sonra konuşalım mı? Şu anda her yerde Su'yu arıyoruz.

BAHAR : Panik yapmayın. Su benim yanımda.

OĞUZ : Ne?! Sen mi kaçırdın kızımı?!

BAHAR : Sen ne diyorsun be?! Ben kızını sokakta gördüm. Tek başına ağlıyordu. Yardım etmek için aradım ama belli ki senin gibilere yardım dokunmuyor!

OĞUZ : Bahar özür dilerim.

BAHAR : Meydanın oraya gel. Biz oradayız!

Sinirle telefonu kapattım.

SU : Babama neden bağırdın?

BAHAR : Birazcık kızgındım babana. O yüzden.

SU : Neden? Benim babam sana ne yaptı ki?

BAHAR : Ee.. Kalemimi kırdı. Hemde öyle bir kırdı ki, bir daha düzenlemeyecek şekilde kırdı.

SU : Aaa! Çok ayıp etmiş. Çok sevdiğin bir kalem miydi?

BAHAR : Evet çok değer verip, sevdiğim bir kalemdi ama artık onu eskisi kadar sevemiyorum..

SU : Çok üzüldüm..

BAHAR : Oy kuzum! Sen düşünme bunları. Birazdan baban gelip seni alacak.

Biraz sonra Oğuz yanımıza geldi ve kızına sarıldı.

SU : Baba!!

OĞUZ : Babacım! Çok korkuttun bizi..

SU : Siz kavga edince bende evden kaçtım. Sonra beni Bahar abla buldu.

OĞUZ : Bahar teşekkür ederim.

BAHAR : Ben gideyim artık..

SU : Bahar abla sana çok sinirli. Sen onun kalemini kırmışsın.

OĞUZ : Ne yapmışım?

SU : En çok sevdiği kalemi kırmışsın. Artış o kalemi sevemiyormuş.

OĞUZ : Aa! Evet yaptım öyle bir şey.. Ama ben hatamı telafi edeceğim. O kalemi yapıştıracağım.

BAHAR : Çok geç..

OĞUZ : Benim için değil!

Arkamı dönüp gidiyordum ki birden gözlerim karardı ve yere düşüp bayıldım.

OĞUZ : Bahar!! Bahar iyi misin? Bahar aç gözünü! Bahar!!