O özel (clexa)

Babası

Lexa'dan

Tuvaletteki aynada kendime baktım sakinleşmeye çalışıyordum

" Lexa!" dedi Clarke içeri girdi mutlu gözükmüyordu

" duymak istemiyorum" yine de söyleyeceğini biliyordum

" az önce olanlar neydi?" dedi

" onu kolayca affettin. Neredeyse 3 hafta oldu 3 hafta" kavga etmek istemiyordum ama hala sinirliydim

" onun hatası değildi" bir şey söyleyecektim ki izin vermedi " ve seninde değildi. lütfen bunu geçmişte bırakalım. geçmişi değiştemezsin"

" biliyorum. sadece nasıl bu kadar çabuk geçmişte bıraktığını anlamıyorum"

" sanırım " durdu biraz düşünüyormuş gibiydi "sanırım hafıza kaybı yardımcı oldu. olanları hatırlayamıyordum sadece oracıkta uyanmıştım"

" ama ben hepsini hatırlıyordum. senin odadan çıkışını, peşinden gitmeye çalışışımı bulamayışımı o kırmızı, mavi ışıkları senin ambulansa bindirilişini ve benim hiç bir şey yapamayışımı tek yapabildiğim orada öylece izlemekti. hiç birini unutamıyorum." göz yaşlarımın akmaması için kendimi zorluyordum. kazanın anıları gözümün önünde canlanıyordu

" Sen orada mıydın?"

" ben-" Clarke'ın bunu bilmediğini unutmuşum "seni bulmak zorundaydım"

" Lexa" dedi yumuşak bir şekilde bana yaklaştı

" Seni kaybettiğimi sanmıştım Clarke" göz yaşlarımı daha fazla tutamadım " seni kaybedemem"

" kaybetmeyeceksin, buradayım ve iyiyim" elini yanağıma uzattı ve göz yaşımı sildi aramızdaki mesafeyi kapattı ve dudaklarımızı birleştirdi.

zil çalınca geri çekildi " sonra görüşürüz" dedi gülümseyerek gitti

***

" bu gece gelmek ister misin?" dedi Clarke evlerinin önüne gelmiştik arabası olamadığı için onu ben bırakıyordum " annem evde değil bu gün nöbetçi de ve evde yalnız kalmaktan ne kadar nefret ettiğimi biliyorsun"

" sırf yalnız kalma diye gelmemi istiyorsun yani" kıkırdadım

"yanımda ol diye gelmeni istiyorum" dedi kulağıma yaklaşarak dudaklarını hissedebiliyordum nefes alıp verişi vucudumu sarsıyordu " unutma bütün evde sadece ikimiz olacağız"

yaklaştım ve öptüm " geleceğim" dedim "önce eve uğramam lazım"

" tamam bekliyorum"

***

eve gittiğimde kapıda Anya'nın arabasını gördüm bian kendimi suçlu hissettim onu normalde daha çok görürdüm ama artık zamanımın çoğunu Clarke'la geçirdiğim için çok vakit bulamıyordum

içeri girdim "Anya seni oturma odasında bekliyor" dedi İndra hemen onun yanına gittim Raven da yanındaydı koltukta oturmuş bir şeyler sessizce bir şeyler konuşuyorlardı

" Anya" dedim içeri girince suratındaki ciddi ifadeyle bana baktı bir sorun olduğunu tahmin edebiliyordum " sorun ne?"

" beni annen yolladı" beni korkutan kelimeleri söylemişti

" kendisi nerde?"

" Lexa" Anya yumuşak bir şekilde söyledi bir şey söylemek istiyordu Anneme bir şey mi olmuştu

" nerede?!"

" Baban Lexa" dedi " kalp krizi geçirmiş"

kalbimin parçalandığını hissettim. bide bununla baş edemezdim

" şuan hastanede, annende yanında ikisi de iyi şuan"

" ne zaman oldu bu!"

" bir kaç saat önce"

***

arabaya bindik ve hızlıca hastaneye gitmeye çalışıyorduk

" iyi olacak mı?"

" bilmiyorum Lexa" dedi " annenin söylediğine göre kalbinde iki damar tıkalıymış"

göz yaşlarım hiç durmadan akıp duruyordu. ölemezdi o-o benim babamdı ve beni bırakamazdı

" lexa" annem bana sarıldı

" o nasıl?" tek bilmek istediğim buydu

" iyi değil" annemin gözleri ağlamaktan şişmişti "doktorlar her an tekrar kalp krizi geçirebileceğini söylüyor"

" onu görebilir miyim?"

" buradan bakabilirsin" dedi camı göstererek içeride doktorlar bir şeyler yapıyordu.

bunca olandan sonra bunu nasıl kaldırabileceğimi bilmiyorum babama baktım aklıma onunla geçirdiğim anılar geliyordu ve onunla geçiremeyeceğim anıları düşünüyordum beni bırakamazdı

***

"Abby" dedi annem oturduğu yerden kalkıp "durumu nasıl?"

"size yalan söylemeyeceğim üç damarda da %80 den fazla tıkanma var durumu hiç iyiye gitmiyor bir an önce ameliyat etmemiz gerek ama bu ameliyetı kaldıramayabilir"

" nasıl yani nasıl kaldıramaz"

" şekeri çok fazla fazla narkoz altında tutmak onun için iyi olmayacaktır bir daha uyanamayabilir"

daha fazla bunu dinleyemezdim koşarak bahçeye çıktım biraz nefes almam gerekiyordu

" Lexa iyi misin?" dedi Clarke yanıma gelirken "annem aradı" kollarını boynuma sardı

ona sıkıca sarıldım ve hiç bir şey demeden bekledim tekrar içeri girmek istemiyordum

" efendim" dedim çalan telefonumu açarak

" Lexa yukarı gel lütfen" dedi annem sesi ağlıyarak geliyordu bir şey mi oldu diye düşünerek koşa koşa yukarı çıktım Clarke da peşimden geliyordu

______________________________

Clarke'dan

"durumu iyi mi?" diye sordum annemi görünce Lexa babasının yanında onunla vedalaşıyordu.

" iyi değil. çok zorlanıyor birazdan ameliyata alıcağız" dedi

" düzelicek mi peki?"

" sanmıyorum Clarke büyük ihtimalle-" durdu söylemek istediğinden emin değilim ama ben ne olduğunu anlayabiliyordum ve eğer öyle bir şey olursa Lexa'nın nasıl yıkılacağını biliyordum son günler onun için çok zordu bir de üstüne böyle büyük bir şey çok ağırdı

Lexa ve annesi dışarı çıkana kadar bekledim

" merhaba Clarke" dedi annesi gülümsemeye çalışarak " geldiğin için teşekkürler"

" önemli değil"

" Lexa eve gitmelisin" dedi annesi

" imkanı yok" dedi Lexa sinirle karşı çıkarak "hiç bir yere gitmeyeceğim"

" ameliyat bitene kadar git bari biraz dinlenirsin"

" hayır burada kalacağım"

***

saat geç olmuştu hava kararmıştı Lexa'yla beraber hastanenin bahçesinde oturuyorduk tek bir kelime bile etmiyordu kaçıncı paketini içiyordu bilmiyordum

" Clork artık eve gitmelisin" dedi havaya bakıp "yarın okul var"

" kaçırsam bir şey olmaz. hem sen, ben buradayken gitmemiştin" dedim

" ikisi aynı şey değil. benim geleceğim planlandı ama senin yinede üniversiteye gitmen lazım"

üniversite hakkında düşündüm bu sene onun son yılıydı o zaman ne olacaktı

" bir günden bir şey olmayacaktır Lexa burada senin yanında kalmak istiyorum. seni seviyorum"