Existence

EXISTENCE : O N E

Έβγαλα τα ακουστικά από τα αυτιά μου και κατέβασα τα πόδια μου από το παράθυρο του αυτοκινήτου για να διαπιστώσω και μόνη μου ότι η μάνα μου φώναζε και μου απεύθυνε τον λόγο χωρίς ουσιαστικό λόγο .

"Oceana σου μιλάω δεν με ακούς ? Βγαλε αυτά τα ακουστικά από τα αυτιά σου  να μιλήσουμε επιτέλους ... Σε λίγο θα ξαναγυρίσεις στο σχολείο και θέλω να είσαι σίγουρη ότι είσαι έτοιμη. Είναι εντάξει άμα θες λίγο χρόνο ακόμα για να συνέλθεις ."

Τον τελευταίο μήνα δεν πήγαινα σχολείο . Ήμουν σε ένα κέντρο απεξάρτησης και ψυχοθεραπείας . Γενικα παρέχει ψυχολογική υποστήριξη σε εφήβους . Σχολείο είχα μπλέξει με μία παρέα παιδιών τα οποία με παρέσυραν σε αυτοκαταστροφικά μονοπάτια . Όπως ναρκωτικά . Δεν ήταν τόσο σοβαρό αλλά οι γονείς μου επέμειναν  όταν το ανακάλυψαν ότι χρειαζόμουν βοήθεια. Και τελικά είχαν δίκιο. Πλέον και εγώ απορρώ με τις πράξεις μου . Κάτι τέτοιο δεν ήταν ποτέ του χαρακτήρα μου αλλά ο πόνος σε φέρνει στην κατάσταση που απλά απαιτεί να τον διώξεις . Απαιτεί αυτες τις ουσίες . Όμως τώρα ξερω .

Έμαθα ότι δεν μπορώ να αποφεύγω τα προβλήματά μου . Το μόνο που μπορώ είναι να τα  αντιμετοπίζω . Γιατί αυτό κάνουν οι γενναίοι άνθρωποι. Και εγώ ανήκω σε αυτούς . Χρειάζομαι να ανήκω σε αυτούς .

" Είναι εντάξει μαμά... Εξάλλου δεν θέλω να χάνω άλλα μαθήματα ειδικά φέτος που είναι η τελευταία μου χρονιά σχολείο " απαντησα και χαμογέλασα κοιτώντας έξω τον δρόμο .

" Χαίρομαι που ακούω την παλιά και αγαπημένη μου Oceana " είπε ο μπαμπάς μου και μου χαμογέλασε από τον καθρέφτη καθως οδηγούσε

" Δηλαδή φέτος  πρέπει να σε χορτάσω γιατί του χρόνου λογικά τέτοια εποχή  θα ερχόμαστε να σε επισκεφθούμε σε κάποια πανεπιστημοιούπολη του πανεπιστήμιου του Michigan" σχολίασε η Olivia , η μικροτερη αδερφή μου με παράπονο στη φωνή της .

" Πάντα είμαι μαζί σας με κάποιο τρόπο και το ξέρεις . Πάντα τα καταφέρνω " της απάντησα και έβαλα τα γυαλιά μου κλείνοντας τα μάτια μου , χαμογελώντας στον ήλιο    

Σιγά σιγά αρχίσαμε να πλησιάζουμε στην γειτονιά μου . Όλο και περισσότερο  κοντά στο σπίτι μου . Εκεί που ανήκω. Κοίταζα με προσοχή τα σπίτια και τους δρόμους αναζητώντας κάποια αλλαγή αλλά φαίνεται πως μόνο εγώ είχα αλλάξει .

Άνοιξα την πόρτα του σπιτιού μου . Μπαλόνια και λουλούδια στόλιζαν το σαλόνι και την τραπεζαρία και στον καναπέ κάθεται η Amelia !! OMGGGG