Existence

T W E L V Ε

Playlist : Train Wreck -James Arthur

Alex's POV

Τα μελι μαλλιά της πέφτουν στο πρόσωπο της καθώς το πρόσωπο της έχει γύρει στο παράθυρο . Ήταν τόσο ενθουσιασμένη που μπήκε στο αεροπλάνο που με παρακάλεσε να κάτσει αυτή στην θέση με το παράθυρο και φυσικά δεν μπορούσα να της χαλάσω χατίρι . Άλλωστε εγώ έχω καλύτερη θεα . Περνάω το χέρι μου μέσα από τις απαλές της μπουκλες αλλά αυτή δεν καταλαβαίνει τίποτα . Έχει γίνει η αγαπημένη μου ασχολία . Να της χαϊδεύω τα μαλλιά όταν κοιμαται είναι η αγαπημένη μου ασχολία . Και αυτή να παραμένει γαλήνια και ασφαλής . Με ενοχλεί που δεν μπορούμε να είμαστε μαζί υπό φυσιολογικές συνθήκες. Με ενοχλεί που δεν είναι το κορίτσι που θα γνώριζα στο πανεπιστήμιο ,θα το πείραζα στο μάθημα , θα της έπαιρνα καφέ και θα της τον έδινα πριν μπει στο μάθημα . Όλες αυτές οι βλακείες που είναι μικρές και ασήμαντες αλλά θα της άρεσαν γιατί αυτό κάνουν οι φυσιολογικοί άνθρωποι . Και αυτό είναι που την πειραζει . Μου το είπε χτες το βράδυ . Την φοβίζει που δεν μπορεί να επιλέξει μια φυσιολογική ζωή . Της ορκίστηκα πως θα της την δώσω όσο πιο σύντομα μπορέσω και με εκνευρίζει που το σύντομα δεν είναι τώρα .

Ο ήχος από το γλυκό πλάσμα δίπλα μου με βγάζει από τις σκέψεις μου . Ξύπνησε και προσπαθεί να τεντωθει όσο μπορεί εξαιτίας του στενού χώρου που βρισκόμαστε .

«Πες μου πως κοιμάμαι αρκετές ώρες και φτάνουμε » σχεδόν με παρακαλάει
«Η αλήθεια είναι πως με άφησες μόνο μου κατά την μεγαλύτερη διάρκεια του ταξιδιού »κάνω πως παραπόνουμαι αλλά στην πραγματικότητα το να την βλέπω τόσο ήρεμη είναι το καλύτερο δώρο που θα μπορούσε να μου κάνει .

«Ώστε γίαυτο μου πειράζες τα μαλλιά ; Επειδή βαριοσουν ;»
«Το καταλάβαινες ;»
«Ναι φυσικά και το κατάλαβα αφού το έκανες κάθε τρεις και λίγο »
«Αν σε ενοχλεί τόσο πολύ μπορώ πάντα να μην το ξανακάνω » της λέω ξέροντας πως θα το συνεχίσω είτε της αρέσει είτε όχι
«Δεν είπα αυτό . Ισα ισα είναι πολύ γλυκό » λέει και λάμπουν τα μάτια της
«Δεν είμαι γλυκός »
«Αν αυτό θες να πιστεύεις » είπε και ξεκίνησε να παίζει με μια Μπούκλα της κοιτώντας το παράθυρο . Δεν δίστασα να βγάλω το κινητό μου και να την βγάλω μια φωτογραφία χωρίς να το καταλάβει .

Μετά από λίγο γύρισε και με κοίταξε κατάματα και ορκίζομαι πως μπορώ να διακρίνω μια ανησυχία στο πρόσωπο της .
« Είσαι αγχωμένος ;» Με ρώτησε εξεταστικά «ξέρεις που σε λίγο φτάνουμε κάπου που δεν θες να είσαι » συνέχισε
«Θα είμαι μια χαρά Oceana. Και θέλω και είμαι εδώ . Δεν θα σε άφηνα μόνη με τον David και χιλιάδες δολοφόνους στο Λονδινο ακόμα και αν ήξερα πως στο αεροδρόμιο θα με περιμένει ο πατέρας μου έτοιμος να με γεμίσει με ενοχές »