Existence

EXISTENCE: T H R E E

" Μας εγκατέλειψε. " Είπε χωρίς κανένα συναίσθημα η μικρή μου αδερφή

" Τι? Τι λες ? Τα έχεις χάσε" Μαμά ? Olivia ? ....Πείτε μου τι έγινε . Που είναι ο μπαμπάς ?" ρώτηση κρατώντας την  ανάσα μου φοβούμενη για την απάντηση

ι ?  Το .. Το πρωί ήταν μία χαρά . Τι εννόείς ? Δεν δεν γινεται αυτό . Ήταν εδώ μας μιλούσε με αγκάλιασε !"

Κανείς δεν απάντησε παρά μόνο με κοίταζαν σαν να έχω χάσει τα λογικά μου

" Μαμά ! " 'Φώναξα και με κοίταξε  σιωπηλά

" Μαμά πες μου κάτι ! " Φώναζα για απαντήσεις

" Πείτε κάτι παρακαλω ! ¨" έτρεξα προς την μαμά μου και της έπιασα το χέρι .

" Μαμά μίλα μου ! Σε ικετεύω δεν μπορώ φοβάμαι .  Δεν αντέχω την σιωπή πες μου κατι σε εκληπαρώ . Μίλα ! Το χρειάομαι! " Πριν το καταλάβω είχα αρχίσει να φωνάζω και πάλι έννιωσα τον Μatt να με τραβάει και να μου λέει να ηρεμήσω .

" Έγινε τροχαίο δυστύχημα . Μας πήραν από το νοσοκομείο .  Απλά μας είπαν να έρθουμε και αφού ήρθαμε μετά από λίγο μας ανακοίνωσαν οτι ... "

" ΦΤΑΝΕΙ ! ΟΧΙ ! Ο μπαμπάς μου ζει . Σίγουρα μου λέτε για κάποιον άλλον . Σίγουρα έχουν κάνει κάποιο λάθος ! Δεν έχετε δει καν το πτώμα. Πώς μπορείτε να είστε σίγουρες ? " κούνησα το κεφάλι μου σε άρνηση

" Το βράδυ θα είναι όλα εντάξει ! Θα του λέμε τι έγινε και θα γελάει . Και θα μας αγκαλίασει και θα μας αποκαλέσει 'χαζές' χαρητολογώντας που πιστέψαμε ότι θα μας άφηνε μόνες "

Αυτό ειπα και άρχισα να τρέχω προς τις τουαλέτες . Δεν ξέρω πως και γιατί αλλά έννιωσα ότι είχαα φάει να βγαίνει από μέσα μου . Είχα συχαθεί την όλη κατάσταση , τον παραλογισμό που επικρατούσε στην ατμόσφαιρα .

Αφού πάτησα το καζανάκι έκατσα στο πάτωμα όπως η αδερφή μου πριν .

Βρισκόμουν σε άρνηση αλλά ήξερα ότι είχα άδικο .  Ήξερα πως ό,τι είπε η μαμά μου ήταν αλήθεια . Δεν είχε λόγο να το πει άμα δεν ήταν σίγουρη .

Και μετά από καιρό έννιωσα ένα τεράστειο κενό.  Έννιωσα άδεια και αυτό ήταν πολύ βαρύ .

Ήταν εκείνες οι βασανιστικές ώρες μετά από έναν θάνατο που προσπαθείς να προσδιορίσεις το παρόν και το μέλλον με βάση τα δεδομένα .

Αλλά ξέρεις ότι είσαι ανίκανος να διαχειριστείς τα δεδομένα .

Προσπαθείς να συνειδητοποιήσεις τι έχει γίνει και δεν μπορείς γιατί δεν υπάρχει λογικη εξήγηση ή λογική πορεία .  Απλά δεν βγάζει νόημα . 

Ο Adam είχε πει στην Mia ότι λίγο χάος δεν έβλαψε ποτέ κανένα όταν αυτή του είπε ότι έχει ένα προαίσθημα ότι θα μετατρέψει τη ζωή της σε κάτι χαοτικό.

Λιγο χάος όμως ...

Και μετά απλά άρχισα να θυμώνω . Θύμωσα με εμένα , με την ζωή μου , με αυτόν που προκάλλεσε το ατύχημα και δεν ξέρω καν αν ζει και δεν με νοιάζει κιόλας . Γιατί να με νοιάξει άλλωστε ?

Θύμωσα με αυτή την ανώτερη δύναμη που εμείς αποφασίσαμε να ονομάζουμε Θεό .  Θύμωσα μαζί του γιατί δεν μου έχει δείξει κάποιο σημάδι ύπαρξης .

Θύμωσα με την κατάταξη της ζωής . Θύμωσα επειδή ξέρω ότι δεν έχω τον πλήρη έλεγχο τη ζωής μου . Εκνευρίζομαι όταν ξέρω  ότι είμαι εγώ  η αδύναμη . Και σήμερα έμαθα ότι πάντα υπάρχει αυτός ο αόριστος αντίπαλος που πάντα  θα είναι πιο δυνατός απο εμένα .  Και πάντα θα υπερισχύει .

Όσο και να προσπαθώ να τον νικήσω θα χάνω πάντα . Γιατί απλά δεν ξέρω με τι να τον πολεμήσω . Γιατι παίζει τόσο άδικα : Απροειδοποίητα .

Γιατί είναι ο πρώτος εχθρός την ημέρα που γεννιόμαστε και ο τελευταίος την ημέρα που πεθαίνουμε . Και εκείνη την ημέρα κερδίζει .

Άκουσα ένα χτύπημα στην πόρτα του μπάνιου και έπειτα την φωνή του

Matt να μου επιβεβαιώνει την σκέψη μου ότι ήταν αυτός .

Σηκώθηκα και ξεκλείδωσα και έπειτα ξαναέκατσα στην θέση μου στο πάτωμα νιώθοντας αδύναμη να με κρατήσουν τα πόδια μου .

Κύλησε και αυτός μαζί μου στο πάτωμα . Δεν με έννοιαζε να με δει έτσι κατεστραμενη . Λες και αυτός δεν ηταν ...

" Απλά μην μου πεις πως λυπάσαι .  Ή  συλλιπητήρια .."  του είπα εννοώντας το

" Δεν θα σου έλεγα ποτέ κάτι τέτοιο ' έιπε και μου έπιασε το χέρι

" Τότε γιατί ήρθες;"

" Για να μην είσαι μόνη . Γιατί άμα είσαι μόνη από δική σου επιλογή είναι εντάξει αλλά να σε αφήνουν μόνη όχι .  Όχι μόνη με παρεά την σιωπή . Αυτό είναι κάτι που συχένεσαι σωστά ?"

" Σωστα . " απάντησα άψυχα και άρχισα να κλαίω

" Απλά πες μου ότι τα πράγματα θα γίνουν καλύτερα σε παρακαλώ " είπα προσπαθώντας να πάρω ανάσες

Έπιασε το κεφάλι μου με τα χέρια του προσπαθώντας έτσι να το σταθεροποιήσει βοηθώντας με με αυτόν τον τρόπο να πάρω καλύτερα ανάσες '

"  Τα πράγματα θα πάνε καλύτερα . Τα πράγματα θα πάνε καλύτερα  Τα πράγματα θα πάνε καλύτερα . '' Είπε με μια αξιοζήλευτη ηρεμία στη φωνή

"Απλά ίσως όχι σήμερα " πρόσθεσε

"Το πιστεύεις στα αλήθεια ?" ρώτησα κοιτώντας τον στα μάτια του , αναζητώντας εκεί την ελπίδα

'' Δεν θα στο έλεγα άμα δεν το έκανα '' μου απάντησε καθησυχάζοντάς με προσωρινά