9 yıl

Pişmanlık.

babam doktorlarla konuşmaya dışarı çıktı, annemle kaldık başbaşa, ben başladım anneme ve o çingen'e sövmeye. hepsi senin yüzünden geldi başıma dedim beyler. hayattaki en büyük pişmanlığım budur. keşke demeseydim lan oyle. o çingene ettiğim hakaretlerden bile daha buyuk bu. kadın oturdu, başladı ağlamaya, içten, sessiz sessiz, hıçkıra hıçkıra, hiç acımadım o an ona. ama şimdi sorsanız ne zaman aklıma gelse bende oturur ağlarım lan niye öyle dedim diye. neyse, annem bi yandan agliyor bi yandan ozur diliyor bi yandan bilemedim diyor bi yandan da keske oyle sert cikmasaydin o kadina diyor. iyice dellendim bende yine basladim kufur etmeye, neyse sakinlestirdi beni herseyi anlatmami istedi. ilk defa anneme anlattim neler yasadigimi neler gordugumu. daha da kahroldu. yerin dibine girdi resmen.babam geldi odaya, bakti ben kipkirmiziyim annem agliyor gozler kipkirmizi, gozunun feri gitmis kadinin. noluyo lan dedi, sivas ayısı işte beyler fazla birşey beklemeyin babamin tepkilerinden. biz de yok bisey falan diye gecistirdik annem ogluma agliyorum falan dedi. yani anlatsak babama durumlari iki ihtimal var, ya kalp krizinden gider ya da annemi sike sike öldürür, babam da dindardir ve bu tip yobazliklara asiri karsidir yani buyuymus falmis nefret eder. bi öğrense evine buyucu geldigini kafayi yer lan. neyse beyler sabah oldu, 7-8 gibi ciktik hastaneden doktorlar hicbisey bulamayinca birakmak zorunda kaldilar. o gun okula gitmedim tabii ki. babamı postaladık işe annemle oturuyoruz konuşuyoruz napıcaz ne edicez diye. annem basladi anlatmaya kuran okumak lazim namaz kilmak lazim abdestli olman lazim bol bol dua etmen lazim hocaya gidelim falan diye. kan beynime sicradi amk, dedim ben kilmam namaz falan. lukse bakin bende ki amk.