Küçük Kadın • Texting

-8

Medya: Umut

*

"10. Sınıfın ilk gününden bir gün önceki gece, annemin yeni yeni gelmeyeceğini idrak etmiştim. Üstüne üstlük babamın da başka kadınla evlenmesini kaldıramamıştım. İşinden dolayı yanıma uğramayan babam, o kadının oğluna 'oğlum' diyerek sarılmıştı. Babam vardı ama o da yoktu işte. Babannem büyüttü beni." Gülerek bana döndü. "Seni gördüğüm o günden bir hafta önce tek sığınağımıda kaybettim. Babannem vefat etmişti. Biliyor musun Hazal? Ben o gün o uçurumdan kendimi bırakmak için gelmiştim." Şaşkınlıkla ağzım aralandı.

İç çekerek devam etti. "İntihar edecektim işte, babannem gitmişti. Öz mü öz babam kendi yanına bile almamıştı beni. Neden yaşayacaktım ki? Uçurumun kenarındaydım, bitti dedim. Artık son. Ama öyle olmadı. Bir kızın ağlama sesleri durdu beni."

Yüzünde acı gülümsemeyle devam etti. "Babasının onu sürekli dövdüğünü, annesinin intihara teşebbüs ettiğinden bahsediyordu. O kadar güzeldiki karanlıkta saç rengini seçemezken, yüzünü dahi görmediğim kız o gün benim dönüm noktamdı. Biraz izledim onu intihar fikri biranda uçup gitmişti kafamdan neden geldiğimi bile unutmuştum. O oturduğu yerden kalktığında yüzünü görebilmek için büyük çabaya girdim. Hatta çalıların üzerine düşmüştüm. Sesi duydu, yanaklarındaki ıslaklığı silerek koşarak uzaklaşmıştı. Ama yüzünü görmüştüm sonuçta."

Bakışlarını benden çekerek, başını gökyüzüne kaldırdı. "Seni okulda gördüm, sürekli içimden seninle konuşmak istediğim cümleleri tekrar ediyordum. Taa ki Murat'la el ele yanıma gelene kadar. O kadar mutluydun ki susmayı tercih ettim. O seni aldattığında, Murat sana olan ilgimi fark etmişti. Ama bu umrumda değildi kavga ettik. Hakan, Burak ve Murat sonraki gün ağzıma sıçmışlardı ki olsun. Sana değerdi. Senden uzak durmak istemiyordum artık tam sana bir adım atacakken Murat senle daha çok uğraşmaya başlıyordu. Bende köşeme çekildim, uzaktan sevmeye devam ettim seni."

Sustuğunda, gözlerimi ondan ayırarak başımı omzuna koydum. "Umut ne desem bilemiyorum, ben bilmiyorum." Başımı omzundan kaldırdığımda, elimi sıkıca tuttu. "Sana dedim Hazal. Senin Umudun olacağım, sen de benim Hazal'ım ol."

Başımı kaldırarak ona baktığımda burun buruna gelmemizle, kalbim hızlanmıştı. "Beni bırakma." Fısıltısıyla gözlerim dolarken, onun yanağından süzülen yaşla titredim. Onu ilk defa ağlayarak görüyordum. O hep gülerdi.

"Sekiz gün." Onun teklifini umursamadan söylediğim cümleyle aniden ellerimi bıraktı. Düştüğüm boşlukla kalbim acırken, o çoktan ayağa kalkmıştı bile. Gözlerinden akan yaşa rağmen gülümsedi. "Seni şimdiye kadar rahatsız ettiğim için özür dilerim. Sen beni intihardan döndürmüştün. Belki bende.." Durdu. "Önemi yok artık, görüyorum ki bir boka yaramadı. Ben beceremedim."

O arkasını dönmüş giderken, hıçkırıklarım boğazıma kadar gelmişti. Bacaklarımı kendimi çekerek, ağlamaya devam ettim.