Het is echt bijna voorbij.... Nouja, niet helemaal ofzo maarja xd
Ik ga hierna sowieso nog een nieuwe fanfic schrijven over Niall met een nieuw persoon. Wie gaat dit verhaal dan lezen???
Niall Pov.
Snel vertelde ik de jongens over Nj. Ik rende meteen naar de auto toe. Ik hoorde de jongens nog roepen dat ze achter me aan reden. Dat kon me geen reet schelen. Ik moest naar mijn zoon.
Amber klonk echt bang en wanhopig. Ik nam 10 seconden in de auto om een binnendoorroute te bedenken. Een route waarmee ik het snelst daar zou zijn. Ik reed over allemaal zijwegen naar het ziekenhuis. Ik herriner de weg nog van de rit naar het ziekenhuis toen Amber ging bevallen van Nila.
Ik reed denk ik wel 50 km per uur te hard maar dat kon me niet schelen. Laat die boetes maar komen. Ik had nogsteeds geen bereik, shit.
ZO wist ik nog niet wat ik dadelijk kon verwachten.
Misschien…..
Nee niall, niet aan denken maar gewoon doorrijden nu. Ik scheurde de bocht om en belandde op een iets drukker zandpad. Auto’s raakten elkaar net niet en iedereen reed half in de berm. Gelukkig had ik een range rover. Die kunnen wel wat hebben.
Ik ben er bijna. Nog 5 minuten over dit zandpad en dan zie ik het ziekenhuis al.
Als ik in mijn achteruitkijkspiegel kijk zie ik dat iedereen achter me is gestopt. Ik kijk nog eens. Wat raar maarja daar heb ik nu geen tijd voor. Ik kijk weer voor door mijn ruit en schrik me dood. Ik draai mijn stuur wild in het rond en trap zo hard als ik kan op de rem. Ik rijd de berm in maar ik maak het alleen maar erger. Het is al te laat. Oh god. Amber, Nila, Nj, Ik…. Ik…. Ik….
Amber Pov.
Ik zit met NJ op mijn schoot in zijn kamertje. Hij was wakker geworden toen ik hem een kus op zijn hoofd drukte. Kyra en Nila waren al binnengestormd. Nila gaf haar broertje meteen een knuffel.
‘’ I was so affraid. ‘’ Nila kijkt mij met waterige maar o zo grote blauwe ogen aan. Ik wrijf over haar haar.
‘’ Where’s daddy?’’ vraagt ze meteen.
‘’ On his way.’’ Zeg ik en ik trommel met mijn voeten.
Kyra keek naar mijn voeten. ‘’ Wat is er?’’
Ik haal mijn schouders op. Ik voel me een beetje nerveus. Op een of andere manier was het gevoel nog niet weg. Het gevoel van angst. Ik hoopte het beste. Maar was dat wel genoeg? Ik hoopte het maar.
Kim POV.
Liam haalde me snel op thuis. Ik had geen idee waar we heen gingen. Toen hij het vertelde over Nj kreeg ik de schrik van mijn leven. Stel dat dat bij Steve zou gebeuren. Onderweg bel ik de moeder van Alice op, het vriendinnetje van Steve. Gelukkig haalt zij hem van school op.
Ik kijk Liam angstig aan. Zou het wel goed komen met NJ? Eindelijk als Amber haar leven op orde heeft gebeurd dit.
We horen sirenes in de buurt. Liam rijdt over een zandpad. Gelukkig ziet hij vanaf een afstand al dat iedereen daar stil staat en rijden we over de snelweg die er naast ligt. Ik probeer te gluren naar de ambulance. Ik zie een zwarte auto tegen een boom. De ruit ligt er uit. Meer zie ik niet. Niet veel later haalt de ambulance ons met hoge snelheid in.
Het is eng hoe hard die dingen gaan. Liam verteld me dat Niall helemaal in paniek was meteen. Dat geloof ik meteen. Dat is echt de manier hoe Niall zou reageren. Ik hoop dat alles in orde is. Gelukkig was dat zo. Ik liep snel de kamer in. Ik zag dat wij een van de laatsten waren, maar gelukkig was alles goed.
Tenminste.
Harry had het ook door.
‘’ Where is Niall?’’ vraagt hij.
Iedereen kijkt om zich heen en haalt zijn schouders op.
‘’ He left before we left.’’ ‘’ He had to be here.’’
Nou lekker dan, dit zou Amber vast kalmeren.
Op een of andere manier kan ik maar niet stoppen met het denken aan de razende ambulance die langs ons af kwam.
Het werd akelig stil.
Een harde klop op de deur en met een duw word deze geopend.
Iedereen kijkt naar de deur.
