We zijn nu 30 jaar later, mijn leven was voorbij geflitst. Het voelde niet als 30 jaar. Ik voelde me nogsteeds de jonge moeder van 27 jaar.
Nila is inmiddels al een grote meid van 42. Het was geen meid meer. Ze is een vrouw nu. Een business woman met een perfecte vriend. Haar vriend Kay was een lieve man.
Inmiddels zijn ze getrouwd en ben ik oma. Mijn kleindochter heet Rose, een schat van een kind. Ik vond het wel moeilijk toen Nila uit huis ging. Ik bleef alleen met Niall jr die niet echt meer junior was. Hij werd voortaan door iedereen gewoon Niall genoemd.
Niall was een hele lieve, slimme jongen. Hij was erg gevoelig. Hij was precies Niall. Soms, als hij thuis kwam in het weekend raakte ik in de war. Was het nou Niall? Dacht ik dan. Maar het was mijn bloedeigen zoon. Nial was nu 39. Hij was getrouwd met Liz en samen waren ze ouders van Pete en Macy.
Zoals iedere dag zit ik mijn dagen weer weg te slijten op de bank. Niemand dacht meer aan mij.
Ik was alleen.
Natuurlijk had ik nog contact met iedereen maar meestal zat ik alleen voor de raam. Ik staarde naar een foto van Niall.
Ik hoorde de deur van mijn kamer.
Het was Niall. De echte Niall. Mijn Niall.
'' Niall? Is that really you?''
Zijn blonde haren knikken mee met zijn hoofd.
'' I'm here to take you with me baby.''
Met een lach stond ik op van mijn stoel en omhelsde Niall.
'' Wait, i have to write a note for the childeren.''
Ik pak na het schrijven weer Nialls hand vast.
Langzaam veranderde mijn kamer in het bejaardentehuis voor demente mensen in een witte waas. Ik dansde met Niall over de wolken. Ik keek in zijn blauwe ogen en alles was zoals het altijd al was. Ik was gelukkig. Eindelijk.
Eindelijk was ik weer bij Niall.
Nila steekt de sleutel in het sleutelgat van de kamer van haar demente moeder. Rose roept al op de gang naar oma. '' Oma, we zijn er weer.'' Roept ze vrolijk. Amber was op vroegtijdige leeftijd dement geworden. Dan vergeet je alles. Maar dan ook echt alles. Het was een vreselijke ziekte.
'' Rose, do you want to put this in the bathroom?''' vraagt Nila terwijl ze de kamer van haar moeder in loopt. Ze slaat haar handen voor haar mond.
'' MAM!'' gilt ze.
Snel grijpt ze haar mobieltje en belt Niall. Geen gehoor. Meteen ziet ze het briefje op de tafel.
'' Nila, Niall,
Maak je geen zorgen om mij. Ik ben gelukkig, ik ben bij papa nu.
Iedereens leven eindigt gelukkig. Ook voor mij is het tijd. Niall kwam me halen.
Ik hou van jullie
Xxx Mama''
Wonderbaarlijk kijkt ze naar het briefje. Door de dementie wist Amber de namen van Nila en Niall eigenlijk niet meer maar toch had ze dit briefje geschreven.
Ik was bij Niall. Het grote witte licht wat ik steeds vaker zag, de stemmen die mij riepen om wakker te worden, de vele tranen en lachen, het werd steeds luider. Ik was er weer. Weer bij hem!
