Bence yukarıdaki şarkıyı dinleyerek okuyun^^
Her şey ben küçük iken başladı....Annem ve babam beni kurtarmak için kendilerini feda ettiler...çok korkmuşdum...korkaktım...kendime güvenmiyordum...ormana doğru arkama bakmadan kaçdım....ağlıyordum....bir süre tek başıma yaşamaya çalışdım...13 yaşıma bastığımda hayattan nefret ettim neden yaşadığımı sorguluyordum....ve kendimi öldürmeye hazırlanıyordum....taki....o sesi duyanadek....bir....bebek sesi.....çok korkmuşdu....oda benim gibi yalnızdı...ağlıyordu....o....onu sevmişdim...onu sevmeye başlamışdım....onu seviyordum.....onu kendi kardeşim gibi büyüttüm....ona blue adını koydum....blue 10 yaşına geldiğinde ailemi öldüren kişiler bizi buldu....kaçdık...blueya da bişey yapmalarına izin veremezdim...kaçdık ve bir yırtık vardı...ordan geçmek zorundaydık...kapana kısılmışdık....onlardan kaçmayı başarmışdık...burda başka bir hayat vardı....burda yaşamak zorundaydık başka seçimimiz yokdu...burda bi kaç arkadaş edindik bize çok yardımları dokundu....blue 13 yaşına gelmişdi onu okula yazmaya karar verdim....okulda çok eğleniyordu....her sabah ben onu uyandırıcağıma o beni uyandırıyordu bu sabah da öyle olmuşdu blue çok heycanlıydı beni çekişdirip duruyordu....okul yoluna girmişdik bu kısımda fazla araba geçiyordu....ve blue beni dinlemedi....o...çok heycanlıydı...
Ve ona....
Araba çarpdı....onu....durduramamışdım hepsi benim hatamdı.....
Hepsi benim suçumdu....
Keşke ona öz ablası olmadığımı söyleye bilseydim.....
Keşke ona onu sevdiğimi söyleye bilseydim.....
.....hastanede onun uyanmasını bekliyorum....doktor iyleşmesinin bir mucize olduğunu söylüyor...o gece....
İşler ters gitti....blue....ölmüşdü....buna inanmıyordum ama dokdor .....bana sürekli aynı şeyi söyleyip duruyordu sesler kafamda yankılanıyordu....üzgünüm....
Üzgünüm....çok üzgünüm....yanında olamadığım için üzgünüm....hepsi benim hatam...herkes beni teselli etmeye çalışıyordu....ama işe yaramıyor....ben...onsuz mutlu olamıyorum...farkettimki benim mutlu olduğum tek anlar o benim yanımdayken...onu gerçekden kardeşim kadar seviyordum....ama artık o yokdu bunu kabullenmem gerekiyordu....ama ben....hiç bir zaman kabullenemedim...arkadaşlarım beni okula yazdırmışlardı....en azından kafanı dağıtır demişlerdi ben de kabul etmişdim ama işleri kötüleştirmekden başka bişey yapmıyordu herkes bana sataşıyordu...beni itiyorlardı....bana kötü şeyler diyorlardı....ama ben ne yaparlarsa yapsınlar hep sustum....ve onlara katlanmaya çalışdım....ama o gün beni yine ittiler ve ben kitaplarımın hepsini kendim ile beraber yere düşürmüşdüm....herkesden nefret ediyorum....dünyadan....yaşamdan....bütün yaşayan herkezden....bana sataşanlardan... efret ediyordum....kitaplarımı toplamaya çalışırken bişey fark ettim.... böyle yapamicam....daha fazla susmak istemiyorum....madem kötülük istiyorlar alıcaklar....sınıfa girdiğimde yine bana sataşmaya başladılar....bende hızlı bir şekilde bıçak çıkarıp onlara.....bıçak darbeleri attım....onlar ise kırdığım ruhlarına bakıyorlardı....ben ise son bikez gülümseyip yerime geçdim ve toz oluşlarını izledim.....etrafımdaki kişilere bakdığımda korkmuş gözüküyorlardı....ben....ne yapmışdım böyle....ben kötü biri değilim...kimseyi öldürmem...ama aynı anda tam 3 kişiyi öldürmüşdüm...bu beni kötü biri yapmışdı...kendimden nefret ettim ve bi daha böyle birşey yapmicağıma yemin ettim....okuldan kaçdım...önüme bir yırtık çıkdı....o yırtık sayesinde hayatımın değişeceğini nerden bile bilirdim ki...yeni bir hayat kurmaya karar verdim kötülüğün "k" si bile olmayan bir hayat....burdada okula gittim burdaki insanlar ve canavarlar çok daha iyiydi...ve blue yu unutmamı sağlamışlardı....çok iyi arkadaşlarım olmuşdu....bu gün ki dersimizde hangi ruha sahibiz onu öğrenicez çok heycanlıyım acaba hangi ruha sahibim^^....
Evet diğer yb de devam edicek^^....
