Wkurzasz Mnie || F.W/M.W [Ended]

14

Wchodząc Po schodach zauważyłam telefon. Chyba... Muszę zadzwonić do Mike'a. Muszę. Wykręciłam nasz domowy numer.
- Halo? - dobiegł mnie smutny, chlopięcy głos, który rozpoznałabym na kilometr.
- Mike... - wyszeptałam. Tylko na tyle było mnie stać. Tylko to mogłam zrobić. Rozłączyłam się. Jestem bezsilna. Nie potrafię nad tym zapanować. Ale...? Dlaczego? Ocierając łzy pobiegłam dalej. Znalazłam moje mieszkanie i weszłam do środka. Było to małe miejsce, Ale za to bardzo przytulne. Szybko wskoczyłam pod kołdrę i zaczęłam rozmyślać. Szybko zasnęłam. Nagle znalazłam się w ciemnym pokoju
- Halo? Ktoś tu jest? - zapytałam. Moim odwróciłam się do tylu. Moim oczom ukazała się dziewczyna, z fioletowymi włosami z poprzedniego snu. Szarpała się z kimś a obok niej stała... Eleven. Dziewczyny płakały a ja nie mogłam z tym nic zrobić. Nie oddziaływałam na świat rzeczywisty. Nie mogłam nic zrobić. Nagle Eleven zaczęła mówić do siebie.
- Mike... On mnie już nie potrzebuje. On ma Rebeccę.
- Nie... On cie potrzebuje. - mówiłam przez łzy. - Ja jestem mu nie potrzebna.
- Jestem niepotrzebna. - łkała El. Nagle się obudziłam, a pokój zniknął. Usłyszałam pukanie do drzwi.
- Halo? - szybko pozbierałam się i otworzyłam drzwi. Przed moimi oczami ukazała się dziewczyna o bladej karnacji z rudymi włosami.
- Hej! Jestem Iris, będę twoją współlokatorką!
- Jestem Rebecca. - była moim zupełnym przeciwieństwem. Nie tylko, że względu na włosy czy karnację, Ale i z charakteru. Ja byłam opanowana, i raczej spokojna. A ona była energiczną dziewczyną. Przynajmniej tak Mi się wydaje.
- Cool mieszkanie!
- Hahah.
- Jesteś tu długo?
- Nie, dopiero co przyszłam.
- Spoko. To ja idę się rozpakować!
- Okej. - odpowiedziałam. Potem poszłam do łazienki, żeby się wykąpać. Musiałam wyczyścić te wszystkie, głupie łzy, oczyścić moje ciało od tych wszystkich rzeczy, które Mi się przydarzyły. Poczułam, jak pierwsze ciepłe krople powoli spływają Po moim ciele. Czułam ulgę.
Musiałam to wszystko dobrze przemyśleć. Ja... Chce to naprawić. Ale najpierw muszę od niego odpocząć. Nie chcę już o nim myśleć. To jedyne, czego Mi teraz potrzeba...