Step of my Life

Chapter 19

Chapter 19

Wency's POV

"Erick kain ka na"

sabi ni ate jessica habang nag hahain ng kainan. Nakita ko namang tumayo si Erick at umupo sa harap ng dinning table. Pinagmasdan ko lang siya habng tumutulo ang luha ko.

"wency kain nah!" sigaw ni Ate Jessica sa akin, tumayo ako at umupo sa tabi ni Erick, ramdam kong umusog siya ng konti para lumayo sa akin. Hindi na ako nagsalita pa, ganun din naman sila.

Simula noong lumabas kami sa hospital wala na kaming matinong pag uusap ni Erick, ganun din si ate jess, minsan na lang sila nag uusap ng kapatid niya, palagi kasing nakakulong si Ercik sa room niya at minsan nakatulala. 3 months na mula noong lumabas kami sa hospital, lahat kami kinalimutan niya. Sabi ng doctor may temporary amnesia siya dahil daw sa pagkabangga niya. Last sunday nag pa check up kami kasama si ate jess at ang sabi ng doctor

 'pilit niyang kinakalimutan ang memorya niya kaya di talaga mapadali ang pag papagaling ng pasyente kong siya mismo di niya tinutulungan ang sarili niya.' 

Dito muna ako tumira para naman ma alagaan ko si erick kasi di naman palagi nadito si ate eh, may work rin kasi siya. 

Ngsimula na akong kumain, haysh! tulala na namam ako. Sinubo ko yung pancake sa bibig ko ng biglang nagsalita si Ercik kaya napatingin kaming dalawa ni ate Jess.

"ate, bakit ka nagpapasok at nagpapakain ng isang taong di naman natin kilala" 

at bigla siyang tumayo, nakita ko ang worried face ni ate jess sa akin kaya nagsmile lang ako sa kanya. Araw araw ganyan ang sinasabi niya, minsan nga pinapaglita niya ako, dahil bakit daw ako nandito eh hindi niya naman ako kilala, at ako namang tanga todo pakilala naman, kaso di niya ako pinapakinggan tuwing magsasalita na ako.  Naalala niya ang lahat maliban sa akin, sa kung anong meron kami, kinalimutan na niya. 

"sa oras na aalis ka sa harapan ko......

tuluyan na kitang kakalimutan at kahit kailan.......

hinding hindi na kita makikilala"

"sa oras na aalis ka sa harapan ko......

tuluyan na kitang kakalimutan at kahit kailan.......

hinding hindi na kita makikilala"

talagang tinupad niya yun?

Subo lang ako ng subo ng pagkain, kahit alam ko namang anytime tutulo na ang luha ko. Pinikit ko ang mata ko para di na tutulo ang luha ko, nahihiya na ako kay Ate Jess iyak lang kasi ako ng iyak eh.

Natapos na rin akong kumain kaya nandito muna ako sa veranda nila nagpapahangin, may work kasi si ate Jess kaya ako at mga katulong at  si Erick na lang ang nandito. 

Tinawagan ko si Ruth kaso cannot be reach, nasa Canada kasi siya. Siya nga pala nag sorry na ako sa kanya at mas lalo namang tumatag ang friendship namin. Mabuti na lang at masasandalan ko pa siya.