ᴀɴɢᴇʟ

F O U R T E E N

Τραγούδι:
Ttouble-Halsey

"Εσύ δεν έχεις κάποια τραγική ιστορία; Εννοώ πως ένα τόσο κλειστό άτομο θα'πρεπε να χει." Μου είπε αμήχανα.

Τον κοίταξα ευθέως στα μάτια και άφησα ένα πνιχτό γέλιο. Με κοίταζε παράξενα σαν να τον είχα προσβάλει. Του χαμογέλασα αχνά και ανασήκωσα τους όμους μου.

"Μπα,δεν έτυχε." Μου απάντησε με ένα ξερό μάλιστα και κοίταξε απευθείας αλλού. "Εσύ,έχεις;" Τον ρώτησα αποφεύγοντας το βλέμμα του.

"Το μόνο θλιβερό στην ιστορία μου,είμαι εγώ." Είπε αόριστα και το βλέμμα του σοβάρεψε. Η ψύχρα που έβγαινε από εκείνον εξαπλώθηκε στην ατμόσφαιρα.

"Χμ,σε βρίσκω υπερβολικό. Δεν είσαι τόσο σκοτεινός." Και γέλασε σιγανά.

"Δεν με ξες καλά τότε μωρό." Και με ένα μείδιασμα πέρασε τα χείλη του πάνω από τα δικά μου,σφραγίζοντάς τα.

Όντως δεν τον ήξερα τότε και όταν τον έμαθα πόνασα πολύ. Τα λόγια μου θα μείνουν για πάντα χαραγμένα στην ψυχή μου και μ'αρέσει. Θα το 'βλέπω' και θα θυμάμαι την αφέλεια μου και θα γελάω. Θα θυμάμαι να μην ξανακάνω τα ίδια λάθη. 

Πονάει το παιχνίδι σου μωρό μου,πονάει πολύ.Πονάει να ξέρω πως δεν νοιάζεσαι πραγματικά. Πονάει να ξέρω πως νιώθεις τα χείλη μου ξένα. Πονάει να ξέρω ότι όταν είμαι μπροστά σου δεν αισθάνεσαι τίποτα. Πονάει όταν αρχίζω μια πρόταση να είσαι παρόν και στο τέλος της να έχεις εξαφανιστεί. Πιο πολύ όμως πονάει η αλήθεια,αυτή η γαμημένη αλήθεια. Ω γλυκέ μου,πονάει όταν ξέρω πως είμαι ένα απλό κομμάτι της συλλογής σου. Πως δεν αξίζω. Πως δεν μου ανήκεις. Πως είμαι τόσο αδιάφορη. Πως όταν κλαίω δεν ενδιαφέρεσαι. Πονάει η ψυχική μοναξιά μάτια μου και μετά από όλα αυτά στην εύχομαι απλόχερα.

----------------------

"Προχώρα μικρή" Είπε και μαλακά με έσπρωξε μπροστά του.

"Μα κουράστηκα ρε μωρό μου." Είπα νιώθοντας τα πόδια μου να πονάνε. Στύριξα τα χέρια μου στα γόνατα μου και συνέχισα να πέρνω βαθιές ανάσες. Αυτός σταμάτησε απότομα την όποια του κίνηση και με κοίταξε χαμογελόντας.

"Πώς με είπες;" Είπε και με πλησίασε σε απόσταση αναπνοής χαμογελόντας. Εγώ τον παρατηρούσα μέχρι που θυμήθηκα την ερώτησή του και κοκκίνησα.

Τι όμορφος που είναι.

"Πω ρε συ απλά πάμε" Του απάντησα και τον τράβηξα από το χέρι για να συνεχίσουμε την διαδρομή μας,όσο εκείνος γέλαγε.

Όταν φτάσαμε κάτσαμε σε ένα παγκάκι και μείναμε αμίλητοι χαζεύοντας την θέα.

"Ίσα που προλάβαμε το καλύτερο σημείο."

Είμασταν πάνω σε ένα μεγάλο ύψωμα με θέα όλη την πόλη. Καθόμασταν αγκαλιασμένοι βλέποντας την δύση του ηλίου. Αγνά αισθήματα και μια ωραία όψη,τί πιο όμορφο;

Ακόμα θυμάμαι τα ηλιοβασιλέματα που αντικρίσαμε μαζί,ήταν τα πιο γλυκά. Έπειτα,σε μίσησα και από τότε τα βλέπω μόνη μου. Νομίζω τουλάχιστον. Και μετά από τόσο καιρό ακόμα σε σκέφτομαι. Οι δαίμονες μου με πολιορκούν και εγώ απλά σκέφτομαι την ιστορία μας. Διάολε,θα έδινα τα πάντα για να δω μια ακόμη φυγή του φωτός μαζί σου.

"Γαμώ την τρέλα μου,τι μου'χεις κάνει;" Ψιθυρίζει και γυρνάω να τον κοιτάξω περίεργα. Τί εννοεί; Κατάλαβα όταν με φίλησε κάτω από τις τελευταίες ακτίνες του ηλίου. Μετά από λίγα λεπτά απομακρυνθήκαμε ο ένας από τον άλλον και ένωσε τα κούτελα μας. Αν μας έβλεπε κανείς θα μας έλεγε ερωτευμένα παιδιά. Χαμογελάγαμε σαν χαζά και απολαμβάναμε την στιγμή. Λίγο πριν το σκοτάδι πάρει την θέση του στον ουρανό του ψυθίρισα:

      "Είσαι η πιο γλυκιά καταστροφή μου"

•/Ραφαέλα/•