Yokuş

- Bölüm 4 -

 

Gözlerimi huzursuzca araladım başım feci şekilde ağrıyordu, uyuduğum yer hmm gerçekten çok rahattı kollarımı geriye atıp gerildim. Tanrım her yerim ağrıyordu sanki kilometrelerce koşmuştum ya da ringe çıkmıştım.

    Etrafıma bakmak için doğruldum son hatırladığım Adrian’ın kollarıydı ve yine o alev yüzüme doğru çıkmaya başlamıştı.

‘‘Nasılsın’’ çok yakınımda olan sese doğru döndüm gerçekten doğruydu onun evindeydim rezil olmuştum ve orda başucumda tekli koltukta oturuyordu. Uyuduğum için saçım kuş yuvasına dönmüş olmalıydı ve giysilerim gözlerim üzerimde gezindi tanımlayamadığım bir pijama takımı giydirilmişti evet bunlar kesinlikle bana ait değildi.

‘‘Daha uygun bir şeyim yoktu’’ eliyle pijamaları işaret etti. Bunları nasıl giydiğimi düşünmek bile istemiyordum. Utançtan yerin dibine girmek istiyordum parkelere doğru baktım keşke açılsanız da beni saklayabilseniz. Üzerimdeki battaniyeyi ayaklarımla ittim. Sarsakça yerimden kalktım pijamalar gerçekten büyüktü belimi çekip kollarımı sıvadım buradan biran önce gitmeliydim.

‘‘Şey ben… Giysilerim nerde’’ dedim etrafıma bakındım burada fazla kirli kalıyordum. Hiç tanımadığım huysuz bir adamın evinde ve onun pijamaları içindeydim bu halimi kimse görmediği için gerçekten şanslıydım.

‘‘ Fazla ıslak ’’ deyip koltuğunda geriye doğru yaslandı. Gözleri üzerimde gezinirken hasarın ne kadar kötü durumda olduğunu merak ettim.

‘‘ Eşyalarım’’ kahretsin her şeyim Ethan’ın arabasında kalmıştı. Elimi saçlarımın arasından geçirdim. Ne param ne de telefonum vardı ne de giyecek bir şeyim.

‘‘ Beni eve bırakır mısın’’ yanımdaki koltuğa çöktüm yardım istemekten başka ne yapabilirdim ki. Biran önce eve gitmek istiyordum küçük bir çanta alabilir ve sokak sokak onları arayabilirdim beklide kadından gidip bir şeyler öğrenmeliydim. İstersem gerçekten zor kullanabilirdim. Billy’nin kendini savunma sanatları altında yer edinen sokak dövüşleri kursuna beni gönderdiği için ona minnet duyuyordum.

‘‘N’oldu Rose’’ bana doğru eğilip ellerini dirseklerini bacaklarına dayadı. Neden bahsettiğini anlamak çok da zor değildi. Şehrin bir ucunda yalnız ve sefil bir şekilde ne yaptığım gerçekten merak konusuydu. Bunu ona nasıl anlatabilirdim ki ne başı vardı ne de sonu.

‘‘Hiç. Kendim giderim.’’ Hışımla yerimden kalktım birilerine bir şeyler anlatmak onların üzüntümü paylaştığını duymak canımı sıkıyordu kimsenin üzüntüsüne ya da acımasına ihtiyacım yoktu yalnızdım ama aciz değildim.

   İki adım atmıştım ki kolumu tuttu bunu sert bir şekilde yapmamıştı sadece beni zaptetmeye çalışıyordu.

‘‘Bu halde gitmene izin vereceğimi düşünüyorsan hele ki gecenin bu saatinde buna müsaade edeceğimi düşünüyorsan; gerçekten iyi bir hayal gücün var derim.’’ Kolumu çekiştirerek giriş olduğunu sandığım neredeyse benim odamın iki katı olan holden geçtik. Mutfağa girdiğimde temiz ve ışıltıdan neredeyse gözlerim kamaşacaktı. Ortadaki tezgahın önünde olan sandalyelerden birine kolumu çekiştirerek oturttu.

‘‘ Önce bir şeyler yemem gerek tabi senin de’’ sert bakışlarına maruz kalıyordum ve sesimi çıkarmaya niyetlendim ama ağzımı açınca bakışlarıyla hemen vazgeçtim. Kaçmayacağıma emin olmuş olacak ki hareketlendi dolapları açıyor bir şeyler çıkarıyordu. Başka zaman olsa onu izlemekten keyif alacağıma emindim ama şuan buradan-hemen-kaç Rose halimi takınmıştım. Birkaç dakika sonra önüme makarna ve tavuklu Sezar salatası ile doldurulmuş bir tabak koydu. Onun tabağının da benimkinden aşağı kalır yani yoktu.

‘‘Aç değilim’’ tabağı hafifçe ittim zaten yemek meraklısı değildim bir paket cipsle bir öğün geçiştirebilirdim. Ya da bir kek. Tamam tamam abur cubur seviyorum evet.

‘‘ Eğer onu yemezsen Rose’’ yemekle ilgili ir cümleye bu kadar vaat katmayı nasıl beceriyordu bilmiyorum.

‘‘Gitmene izin vermem’’ Gözünün ucuyla bana bakarken bir parça tavuğu ağzına attı ağzım açık bir şekilde onu izliyordum.

‘‘Beni alıkoyamazsın’’ nihayet kendime geldiğimde konuşabilmişti. Bende bıraktığı etkiyi görmezden gelmeye çalıştım.

‘‘Dene bakalım’’ bana bakmadan güldü. Bense sinirden bir kahkaha attım, birdaha ona yaklaşmamam gerektiğini aklıma kazıyım önümdekileri yemeye başladım. İçimdeki sinirli Rose duvarların arkasına saklanmış iskambil oynuyordu anlaşılan gerçekten günümde değildi.

Gerçekten yemezsem beni burada alıkoyacağına inanmıştım. Yarısını yemiştim ama cidden miğdem bana küfürler savuruyordu. Sanırım çatlayacaktım.

‘‘ Yeter artık’’ oturduğum sandalyeden kalktım. Ona katlanmak ya da dediklerini yapmak zorunda değildim. Daha birkaç adım atmıştım ki gelip koluma yapışmıştı sinirden gözüm dönmüştü resmen o kimdi ki ? Bana emirler veremez ya da zorla tutamazdı.

‘‘ Cidden bunu yapmak istemezsin’’ sesim ürkütücü tonundaydı. İçimdeki Rose boks eldivenleriyle duvarının arkasından çıktı. Bu ilk kavgam ya da vuruşum kesinlikle olmayacaktı. Sol kolumu tuttuğu için daha şanslıydım, sağım her zaman daha kuvvetliydi. Bana baktığı alaycı gülüşünü yüzünden silmek cidden keyifli olacaktı. Saniyeler içinde Yumruğum yüzüne indi. Beklemediği ve savunma durumunda olmadığı için geriye doğru düştü. Onu devirmek cidden egomu tatmin edip yükseklere tırmanmasına neden olmuştum. Ağrıyan elimi umursayacak halde değildim güzel yüzde iz bırakmak istemezdim ama beni buna zorlamıştı. Cidden hızlıydım ama o da hızlıydı daha holu geçemeden saçıma yapıştı. Ah seni pislik bu hiçte adil kavga da saç çekilmez. Geriye doğru sendeledim vücudum ona çarptı kendimi çabucak toparlayıp saçımın acısını umursamadan ona doğru dönerek sağ tarafına doğru bir tekme savurdum ama bacağımı yakalayıp çekti ve saçımı bırakarak yere çakılmama izin verdi. Kafamı yere vurmuştum ama çok sert sayılmazdı.

‘‘Cidden beni dövmeyi mi planlıyordun ?’’ bacağımı hala tutuyordu sertçe elinden kurtuldum.

‘‘Ben, özür dilerim’’ diye mırıldandım kalmak için elimi uzattım kalkmama yardım etmek için eğildiğinde ayağımı kasıklarına geçirdim. İşte bu cidden acı verecekti. Ama üzerine düşeceğini hiç tahmin etmemişti. Yüz yüze gelmiş bir şekilde yerde yatıyorduk daha doğrusu benim üzerimdeydi !