"Adri, ağlamayı kes artık. Fazla aptal görünüyorsun tatlım."
Ona cevap vermek yerine dudaklarımın arasından bir hıçkırığın daha kopmasına izin vermiştim.
Tanrı aşkına, takımım Dünya Kupası'ndan elenirken kahkaha atmamı filan mı bekliyordu bu kız?
Bana uzattığı mendille yanaklarımdaki ıslaklığı sildim ve boğazımı temizleme gereği duyarak sert bir şekilde yutkundum. Eğdiğim kafamı kaldırıp Camila'ya baktım.
Benim ısrarlarım sonucu taa Madrid'den Moskova'ya kadar gelen biricik dostum.. Halimden duyduğu endişe kar beyazı yüzüne yansımıştı.
Maçın ardından Luzhniki Stadyumu'nun çıkışında diğer taraftarlarla beraber takım otobüsünün staddan ayrılmasını bekliyordum.
Şehrin geneline yayılan zafer sesleri midemi bulandırıyordu. Sarı kafa Nataşaların hepsi gülüp eğleniyordu, hem de hiç haketmedikleri bir galibiyet için.
Zihnimden geçenleri futbolcuların birer birer staddan ayrıldığına dair taraftarların yaptığı tezahüratlarla uzaklaştırdım ve takımıma çevirdim kafamı.
'¡VIVA ESPAÑA!' '¡VAMOS VAMOSSS!'
Bir yandan tezahüratlara eşlik ediyor, bir yandan da görevlilerin ayırdığı yerden ilerleyen takımıma bakıyordum.
Nemli gözleriyle yaşananları hazmedemeyen Iniesta, mahçup bir ifade takınan Gerard, tüm suçu üstlenen De Gea ve KAPTAN...
Sergio Ramos García..
VE BOOOM.
Tapılası güzellikteki suratı hüzünle asılmışken, gözleri gözlerime değdi; salisenin onda biri bir süre zarfında.
Onu ilk defa canlı görmemiştim elbet. Sıkı bir Real Madrid'liydim ve onlarca maça gitmiştim lakin ilk kez gözgöze gelmiştik.
Sanki Rusya'nın göbeğinde değil de Ibiza'da güneşin altında kavruluyor gibi hissetmem normal miydi?
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
