You're my nightmare || L. H

rozdział 1

Serio? Przecież mógł chwilę poczekać.  Chociaż pięć minut. Z niechęcią otworzyłam oczy i zobaczyłam mojego szczerzącego się braciszka.

Bliźniaka. Tak. I w ogóle nie jesteśmy do siebie podobni.

Ja jestem blondynką z niebieskimi oczami, mam jasną cerę, i, nad czym bardzo ubolewam, opalam się na buraczka. Natomiast on to brunet z zielonymi oczami i ma opaloną skórę. Czy to jest sprawiedliwość?

- No ej??! Czego mnie obudziłeś?-spytałam z wyrzutem.
- A co znowu jakiś mokry sen?-  spojrzał na mnie swoim głupim uśmieszkiem. Aż tak było widać?
- Ogarnij dupę.
Jeszcze raz się uśmiechnął i wyszedł z mojego pokoju.
Spróbowałam jeszcze raz sobie powspominać moją najlepszą noc w życiu, gdy świetnie się bawiłam w LA w najlepszym klubie w mieście.

Tak się świetnie bawiłam, że zaliczyłam tajemniczego blondyna. Może by było więcej korzyści, gdyby chociaż powiedział jak się nazywa. Mimo, że sporo wtedy wypiłam, a nie mam jakiejś mocnej głowy do alkoholu, wiele pamiętam.

Dobra, koniec z tą retrospekcją. Spojrzałam na telefon.

Shit. Już 7. Spóźnię się do mojej nowej szkoły. Tak. Niestety(no dla mnie) mój tata dostał wysoki awans i musieliśmy przenieść się z New Jersey w USA do głupiego Sydney w Australii.

Nikt nie pomyślał o mnie, że ja tam byłam pieprzoną KRÓLOWĄ szkoły.

Długo pracowałam na swoją reputację, a tu nagle bum i przeprowadzam się i muszę zacząć wszystko od nowa. A mam niewiele czasu, bo w końcu półtora roku.

Mam przyjść w połowie drugiej klasy do nowej szkoły. Tak. Moim rodzicom jebło na mózg. Tam miałam ludzi, którzy mnie wielbili i moją sporą świtę, moje przyjaciółki,  no i mojego chłopaka Brooksa. Ummm, nie widzieliśmy się całe wakacje, a ja w sumie go zdradziłam. Ups.

Z moich rozmyślań wyrwał mnie mój telefon, a dokładnie dźwięk wiadomości. Od Isabel - mojej jedynej prawdziwej przyjaciółki. W końcu każdy chce się być lubiany przeze mnie.

Dzikalaska:

Ej młoda jak się czujesz?

Ja:
Jak mam się czuć, gdy idę do szkoły, gdzie nikt mnie nie zna?

Może nie jestem jakoś nieśmiała, ale to trochę nie fair, kiedy wszyscy się znają, a ty musisz się do nich ładnie uśmiechać, żeby przetrwać początek.

Dzikalaska:
No nie wiem, ale nie o to mi chodziło. Sprawdzałaś fejsa?

Nie no, zaciekawiła mnie tym.

Ja:
Nie, a co?

Dzikalaska:
Lepiej sprawdź.

No i ta odpowiedź. Szybko weszłam na portal i nie mogłam uwierzyć.

Od jakiejś minuty patrzę na post i ciągle nie dowierzam.

Opublikował go jakiś typ z mojej starej szkoły. Zdjęcie przedstawiało mojego (chyba od teraz) byłego chłopaka i... VANESSĘ- moją nemezis. Jak można się domyślić, całowali się.

Nie powiem, że mnie to nie zabolało, ale w sumie byłam też mu trochę wdzięczna, przynajmniej to jego zdrada została udokumentowana. O mojej ja nikomu nie powiedziałam.

Mimo to uśmiechnęłam się.

Czas rozpocząć przedstawienie.

No, ale chyba po szkole, bo już zostało mi 20 minut do rozpoczęcia lekcji. Szybko odpisałam przyjaciółce.