[Yeryüzü | Tony'nin Evi]
"Benim yüzümden evine bir daha dönemeyecek misin?" diye mırıldandı Tony, yüz üstü uzanmış Steve'i izlerken. Sabahın ilk ışıklarıyla saçları da parlıyordu.
"Senin yüzünden değil.." Steve iç çekip yerinde biraz daha kıpırdandı. Böyle uzanmak garipti, ama aynı zamanda da hoşuna gitmişti. Daha sonra sıkıntıyla nefesini verip Tony'e döndü. "Aslında senin yüzünden."
"Pişman mısın peki?"
"Açım." dedi Steve gözlerini ona dikerek. Pişman olmadığını, olmayacağını ve kendini suçlamaması gerektiğini binlerce kez söylemiş olabilirdi.
Tony gözlerini Steve'den ayırıp masanın üzerindeki saate çevirdi. Daha sonra iç çekip yataktan indi. "Gel hadi."
O Steve'in daha yeni ayakları olduğunu unutmuş, kapıya doğru ilerliyordu ki arkadan bir inleme sesi.. Arkasını dönüp de Steve'i yerde görünce telaşla ona doğru koştu. "Özür dilerim! Unuttum!"
Steve yüzünü buruşturup ona döndü. "Yürümek çok zor!"
Tony onun kalkmasına yardım ederken yürümenin gerçekten zor olup olmadığını düşünüyordu.. Zor muydu ki?
"Günaydın, Bay Stark." Jarvis'in sesiyle Steve irkilip Tony'e daha da yaklaştı.
"Korkma." dedi Tony gülerek. "İleri düzey yeryüzü teknolojisi sadece, ısırmaz."
"Zamazingo mu?" dedi Steve yavaşça geriye çekilirken. Aralarındaki ani yakınlıktan dolayı yine yanakları kızarmıştı.
"Evet, Tony gururla gülümsedi. ve o benim en iyi arkadaşım."
"Arkadaşın olmadığını söylemiştin?"
"Senin yerini tutmuyor tabi." dedi Tony onun merdivenlerden inmesine yardım ederken. İnmesi çıkmasından daha zormuş Steve'e göre. Tony bunu da hiç düşünmemişti..
"En iyi arkadaşın ben miyim?"
"Artık en iyi arkadaşım ve, Tony son masamaktan inip Steve'in inmesine yardım etmek için elini uzattı. sevgilim, öyle değil mi?"
"Sevgilin.." diye mırıldandı Steve başını öne eğerken. Yanakları daha da kızarmıştı.
"Olamaz mı? Jarvis çok yakıştığımızı söylemişti."
"Jarvis, Steve gözlerini kırpıştırıp tavanı izledi. Arkadaşın mı?"
Tony başını sallarken onun kendi başına yürüdüğünden emin olup, belindeki elini geri çekti. "Mutfak şu tarafta, dedi parmağıyla ilerideki büyük kapıyı göstererek. Ben birazdan geliyorum."
Steve iç çekip düşmemeye çalışarak oraya ilerledi. Yürümek tamamen denge işiydi ama, kolay olduğu pek söylenemezi. Yürürken bir de ayaklarımıza bakmak yerine önümüze bakmalıyız ki çarpmayalım.. İkisini aynı anda yapmak gerçekten zordu. Steve sağ salim mutfak kapısına karar varmıştı ki, içeriden elinde tencereyle bir şey çıktı. Steve birkaç saniyelik bakışmanın ardından o şeyin üzerine doğru geldiğini görünce yardım feryatları atarak geldiği yoldan geri döndü, nasıl koşabildiği hakkında hiçbir fikri yoktu.
