ütopya

sevgilim, sardın yaralarımı;

sevgilim, sardın yaralarımı. nasıl yaptığını bilmesem de yaptın işte bir şekilde.

belki de bunu sesinle yaptın. 

(sesin, yanına uzanmışım da sen saçımı okşuyormuşsun havası)

hayal kuran galaksilerden ibaretti gözlerin, hayal kurmayı denedim yeniden seninle. 

sonra gözlerinin derinliklerine bir yürüyüşe çıktım, buldum o sokakları. 

hangi sokakları?

çiçeklerle donatılmış siyah bir şehirdi kalbim, kapısında kurumuş çiçekler bıraktığım çocukluğumdan arardım gökyüzüne çıkan sokakları. işte o sokaklar, sevgilim.

ve omuz silkti kız, karşısında aşık aşık oturan ise eski vazgeçişlerini değil yüklerini gördü gölgesinde. vazgeçmek zordur çoğunlukla, zor olanı görmeyi tercih etmedi bu sefer. kıpırdayamadı, ezildi kirpiklerinin arasına kaça kaça. 

ona daha -belki de asla gerçekleşmeyecek - bu sokakları anlatamadım.