ütopya

sevgilim, sen sanırım gerçekten gittin

gittin, keşke bıraksaydın ellerimi.
gittin, denizleri okyanus belledim.
gittin, bütün ışıkların tek tek sönmesini izledim tıpkı umutlarım gibi.
gittin, penceremi açıp ne zaman kuşları karşılasam gün doğumunda, karşı komşuma gülümseyemeden çekiyorum perdemi.
gidiyordun, diyemedim bir şey ve sanırım bu sokaklar artık yalnızlık kokuyor.
gittin, sırtımı dayadığım duvar üşüyor.
gittin mi gerçekten sevgilim? göremedim, aniden oldu. belki de gitmemişsindir. saç kırıklarıma kadar acıyor ve koparasım geliyor tel tel.
gittin, ben tüm yeminlerimi unuttum sevgilim.
ruhlarımıza bahardan çok sel suları kattık.
ah sevgilim gittin ya, şimdi ben sayende içimi sel götürürken dışımdan güneş açıyorum.