Karanlığın Yolcuları

*8*

DANİEL

Yerimde duramıyordum. Hastaneyi hiç bir zaman sevmemiştim.Şimdi Morgan veMicheal burdaydı.Nefes alamıyordum. Birçok insan vardı. Hastanenin en üst katına gittim. Clark'ın orda oldugunu gördüm. Onu dinlemeye başladım''Micheal ne olur beni affet seni vurdugum için özür dilerim ne olur affet beni'' diyordu. Gittikçe uça dogru gidiyordu. Birden ayagı kaydı. Koştum elinden tuttum. ''Affet beni mic'' demişti. Kafasını betona çarptı. Yavaşça yukarı çektin. Hemen kucagıma aldım . İyiki 8 sene spora gitmişim diye düşündüm. Aşagıya indigimde '' Yardım edin lütfenn'' diye bagırıyordum.Hemşire hemen bir sedye getirdi. Kafası betona çaptı dedim. Her yerim kan olmuştu. Anna hemen Clark'ın yanına girdi.

MORGAN

Uyanmıştım. Babam ayaga kalkmıştı.Aglıyordu.Ne oldu der gibi baktım. Micheal'ın üstünde çarşaf vardı. Ve ellerim kanlar içersindeydi. Her kez aglıyordu. Anlayamıyordum. Micheal'ın yatagını yanında bir tane daha yatak vardı.Bu kimdi? Dan duvara yumruk attı. Mic bunu bize nasıl yaptın diye bagırıyordu. Mic bize ne yapmıştı ki ? Mic'in üzerini açtım. Masum masum yatıyordu ve o an anladım ölmüştü. Micheal ölmüştü. Allah'ım bu nasıl olur ?

Micheal diye bagırıyordum.Bunu bana nasıl yaparsın diye bagırıyordum. Sonra diger sedyedeki çarşafı açtım.Ben yatıyordum. Dan ;

-Morgan morgan

Diye bagırıyordu. Gözlerimi açtım. Lanet olası bir rüya. Dan bana bakıyordu.Dan;

- Birden çıglık atmaya başladın. Uyandırmaya çalıştım ama.

- Kötü bir rüya hepiniz aglıyordunuz ben ve Mic ölmüştük.

- Öyle birşey olmayacak . Tamam mı ?

Yanıma geldi ve bana sarıldı.

- Dan Mic neden uyanmıyor ?

- Bilmiyorum ama uyancak hissediyorum.

CLARK ANDERSON

Yatakta yatıyordum. Aman Allah'ım en son intihar etmiştim. Ölmüşmüydüm? Ölsem benim hastane odasında ne işim vardı. İntihar etmeyi bile beceremiyordum. Lanet olsun ben nasıl bir adamım böyle. Cristine beni bıraktı bırakalı zaten pek aklım yerinde degildi. Morgann...

Onu Cristina olarak görmüştüm. Bu sefer onu benden kimse alamaz diye düşündüm. O cristina degildi. Nasıl bu yalana inanmıştım. Onu kaçırmış . Üstelik öpmeye zorlamıştım. Aklım başıma gelmeseydi başka şeyler bile olabilirdi. Micheal'ı vurmuştum. Ahhh! Ben bunları nasıl yapmıştım. Ben adi herifin tekiyim.

MİCHEAL

Kırlarda koşuyordum. Ölen köpegim burdaydı. Onu nasıl özlemiştim. Oyunlar oynuyorduk. Burası harikaydı.

Sonra bir ses duydum;

- Micheal James sana bir sans daha sunucagım . Dünyaya dönmek istermisin ?

Beynim HAYIR diye bagırıyordu.Çok kısık bir ses duydum kalbim Evet Diyordu. Ne yapacagımı bilemiyordum. Birden tanıdık bir ses daha geldi. Bu sesi tanıyordum. Morgan. Onu ne kadar da özlemiştim. Aglıyordu. Morgan;

- Micheal ne olur dön . Beni sakın bırakma beni bırakırsan sana çok kötü şeyler yaparım . Söz verdin Mic!