Karanlığın Yolcuları

*9*

MİCHEAL

         Kırlarda koşuyordum. Ölen köpegim burdaydı. Onu nasıl özlemiştim. Oyunlar oynuyorduk. Burası harikaydı.

Sonra bir ses duydum;

-          Micheal James  sana bir sans daha sunucagım . Dünyaya dönmek istermisin ?

Beynim HAYIR diye bagırıyordu.Çok kısık bir ses duydum kalbim Evet Diyordu. Ne yapacagımı bilemiyordum. Birden tanıdık bir ses daha geldi. Bu sesi tanıyordum. Morgan. Onu ne kadar da özlemiştim. Aglıyordu. Morgan;

-          Micheal ne olur dön . Beni sakın bırakma beni bırakırsan sana çok kötü şeyler yaparım . Söz verdin Mic! Evlenicektik. Hadi ama uyan mic!! ( Hüngür hüngür ağlıyordu içim paramparça olmuştu. Kalibimin sesi dahada yükseldi kararımı vermiştim. Evet diye haykırdım. Evet eve gitmek istiyorum . )

Gözlerimi açtım ama o kafasını yatagın kenarına koymuş ağlıyordu. Uyandığımı fark etmemişti. Agzım kupkuru olmuştu. Konuşabilecekmiydim bilmiyorrm ama ellerimi tutan elini sıktım sanki elektirik tutmuş gibi yerinden zıpladı . Ağlamaktan kızarmış gözleri sevinç dalgasıyla dahada büyüdü.

-Bebeğim yeter ağlama

- Döndün mic şükürler olsun geri döndün

Daniel diye bağırmaya başladı. Danie'in ayak seslerini duyuyordum koşarak buraya geliyordu. Kapı kırılırcasına açıldı. Dan içeri girdi ve  bana baktı.

-Dostum sonunda sonunda geri geldin

Daniel gelip sımsıkı sarıldı. Bu çocugu galiba biz çok beslemiştik. Öyle bir   sarılıyordu ki tüm dikişleri hissettim. Sonunda boğulmak üzereyken dayanamayıp

- Kalk üzerimden nefes alamıyorum koca bebek

İkiside kahkahayı bastı. Onları gülerek görmek beni dünyanın en mutlu adamı oldum.

Daha sonra kapı birkez daha açıldı. Annem babam ve daha sonra Anna ile Ericde geldi.

Annem yanıma gelip oyy oglum deyip yanaklarımı sapur supur öptü. Babam başımda durup kafamı okşadı. Kendimi 10 yaşında ayağımı kırdıgım halime dönmüş gibi hissettim taki Danielin kıkırtısını duyana kadar

- Daniel bu yataktan kalkınca seni çok pis benzeticem.

-sen o yataktan kalk ben kendimi duvardan duvara vurmassam adam degilim.

Anna ;

- Lütfen çıkalım. Mic'in dinlenmesi lazım.

-Doktorluk yapmasan olmazdı zaten dimi hayatım

-Olmaz hadi kaldır o koca g*tünü

Anna ve Daniel'in anlaşma tarzı beni benden alıyor. Anna herkezi dışarı çıkardı. Anna tam bir diktatördü. Hepimiz onun bu huyunu seviyorduk. Çünkü hepimiz yıkılsak bile o ayakta kalıp bizi kurtarırdı. Morgana döndüm. Yeşil gözleri aglamaktan iki ton daha karamıştı sanki. Küçük burnu kıpkırmızı olmuştu. Saçları darmadagındı ama hala güzeldi.

- Morgan biliyor musun sen olmasaydın ben asla geri dönmiyecektim. Sesini duydum.

- Gerçekten duydun mu ?

Gözleri şaşkınlıkla açılmıştı. Ah benim şapşal sevgilim.

-Evet eger uyanmazsam bana kötü şeyler yapcağından bahsediyordun.

Zor zor da olsa kahkahaya benzer bir ses çıkardım gerçekten her yerim ağrıyordu. Böyle oturup konuşmam bile bence mucizeydi.

-Seni öldürücem Micheal tam bir pisliksin.

Bir anda aklıma vuruluşuum geldi. Clarkın silahi gögsüme hizalayışı suratındaki kibirli sırıtışı. Ben yere düşerken Morganın şaşkın şaşkın bakması.Ve morganı götürüşü.

Sinirlenmiştim ellerimi yumruk yaptım ve tüm gücümle sıktım canım yanıyordu ama umrumda degildi. Burnumdan soluyordum.Morgan fark etmiş olmalı ki ne oldu der gibi suratıma bakıyordu.Daha sonra kapı açıldı. Ve uğursuz herif içeri girdi.

Senin burda ne için var diye bağırdım adate kükredim.Morgan korkuyla büzülmüştü. Clark ne yapcagını bilmez halde olduğu yerde donup kalmıştı. Ayağa kalkmaya çalıştım. Kalkıp o şerefsizin işini birmek istiyordum ama morgan durdurdu. Şu anda Morgan bile benden daha güçlü gibiydi. Sessizce kulağıma egilip ' Sakin ol bana hiç birşey yapmadı '

dedi

Clark;

- Micheal beni affet ne olursun

-Seni aşşagılık herif beni vurdun sevgilimi kaçırdın seni nasıl affetmemi beklersin defol git bu odadan ve ayağa kaltığım an ilk işim seni ölürmek olacak adi herif.

Clark yavaş adımlarla dışarı çıktı. Yüzü düşmüştü. Vazoyu kırıp annesinden af dileyen çocuklar gibiydi . Ama yaptıgı şey affedilir düzeyde birşey degildi.