Ertesi gün uyandığımda etrafımdaki alarmların hiçbiri susmuyordu. Uyanmak için kurmuştum ve görevlerini gayet iyi yapıyorlardı. Ee ne de olsa yanında davul çalsa uyumaya devam edicek biri için baya iyiler.
Kahvaltımı yaptıktan sonra Mert'in evine gitmeye karar verdim. Biliyorum. Bu aralar nerdeyse bi yatıya kalmadım ama kendimi engelleyemiyorum. Napiyim ben de böyle biriyim işte. Sevince biraz abartıyorum sanırım.😅
***
Eve gelmiştim ; ama kapıyı açan olmamıştı. Off yaa gene mi. Ben de dükkana gitmeye karar verdim. Dükkana geldim. Baktım. Evet işte oradaydı! Hayatımın aşkı! Hemen saçımı düzelttim ve konuşmaya başladım:
"Günaydın!"
"Günaydın!"
"Naber!?"
"İyi senden naber?!"
Allahım naber ne yaa. Gerçi şuanda sadece arkadaş olduğumuza göre söylenebilcek en doğru şeyi söyledim.
"Ee nasıl gidiyo işler?"
"İyi fena değil,işte gördüğün gibi. Ayakkabıları düzeltiyorum."
"Ne kadar kaldı maaşını almana?"
Ayy salak Eslem yaa. Sanane çocuğun maaşından ya. Napıcan sana mı lazım çocuğun maaşı. Neyse bindik bi alamete gidiyoz kıyamete. Laf ağızdan çıktı bi kere.
"1 ay kaldı."
"Hıı?"
"Maaşımı almama. 1 ay kaldı."
"Hee öyle desene sen yaa. Hee bu arada unutmadan söyliyim. Amcam o adamın evini buldu. Sana maaşını vermezse adamin işi biticek. Rahat olabilirsin yani artık. Bi de bak beni şimdi iyi dinle. O adam 1 ay sonra ,yani sen maaşını alacağın zaman olur da gene vermezse paranı 'paramı vermezsem polise giderim' falan de tamam mı. Takmazsa seni sen gel ben amcama söylerim onu sonra da hapsi boylar. Sen de rahat edersin."
"Çok saol yaa. Yaa... ben sana gerçekten mahcubum açıkçası. Çok teşekkür ederim. İyi ki varsın."
Dedi ve sonra sarıldı.
