HarryPotter{and the picnic at hanging rock}

Οδός Private

Η οδό Private! Γύρισα εδώ ξανά. Και ένα αφιλόξενο ζεστό καλοκαίρι με περιμένει πάντα για να χαλάσει την διάθεση μου. Πάντοτε φεύγω χαρούμενος από το σχολείο Hogwarts στο οποίο μένω εσώκλειστος για έναν χρόνο, γεμάτο χαρούμενες στιγμές και  ανατρεπτκούς αγώνες Quidditch! Φέτος παραλίγο και θα η χρυσή θα πήγαιναν στο κοιτώνα του Hufflepuff μαζί με το κύπελλο. Αλλά έβαλα όλη την ενέργεια μου για αυτό τον αγώνα ο Cedric Diggory ο ανιχνευτής του Hufflepuff είναι τρία χρόνια μεγαλύτερος από εμένα και αφότου αποφοίτησε αυτό το καλοκαίρι από τη σχολή μας έφυγε με τον καημό που δεν με νίκησε ποτέ του! Αλλά ας είναι καλά εκεί που είναι δεν ομολογώ ότι δεν περίμενα τέτοια ανατροπή του αγώνα.

Η οδός μοιάζει πιο αφιλόξενη από ποτέ ίσως να φταίει και το γεγονός ότι θα εμένα στου Sirius φέτος δηλαδή το σπίτι του νονού μου. Ένα πιο ζεστό κλήμα θα με περίμενε εκεί και φυσικά αν δεν είχε φύγει. Με αυτές στις σκέψεις ξεφύσηξα από  απογοήτευση. Είμαι στα αλήθεια τόσο γκαντέμης; μάλλον είμαι  καταδικασμένος να είμαι μόνος μου. Ο Sirius αν ήταν εδώ τώρα θα ήμουν μαζί του κάπου ατην εξοχή και ίσως ηταν και ο καθηγητής Lupin εκεί με τον Nymphadora Tonks. Την κοπέλα του λίαν συντόμος μέλλουσα κύρια Lupin. Μαρκάρει να είμαι και εγώ εκεί να το δω! Να δω τον Reamus παντρεμένο και τι στον κόσμο!

Με της σκέψη αυτή ένα χαμόγελο έρχεται να φτιάξει την διάθεση μου λιγάκι. Σίγουρα θα είναι πολύ ωραία και ίσως καταφέρω την Tonks να με μάθει να κάνω μεταμόρφωση κι εγώ. Η Tonks είναι μεταμορφωμάγος  εκ ενετής. Αν μου δείξει όμως θα μπορώ να κρύψω λίγο το σημάδι μου. Καθώς διασχίζω τον γκρίζο πεζόδρομο από την οδό Γλυσίνας ως την οδό Private έχω αρκετό δρόμο μπροστά μου. Οι χαρούμενες αναμνήσεις μου διακόπτονται αμέσως όταν πρέπει να στρίψω στην μεγάλη στροφή μου ενώνει τις δυο οδούς. Το σπιτάκι του θείου μου τετράγωνο με το γκαράζ και την μικρή αυλήτσα μπροστά. Όπως τα υπόλοιπα όμοια του. Και κάθε τρια σπιτάκια ένα μεγάλο κάδο με σκουπίδια και πιο κάτω ενα παγκάκι στον πεζόδρομο επάνω. Το ίδιο μοτίβο για όλη την υπόλοιπη γειτονιά.

Αναρωτιέμαι: πως ζουν όλοι την ίδια βαρετή ζωή; κάθε πρωί καφέ και μετά για δουλειά το παιδί στο σχολείο κι έπειτα στο φροντιστήριο και η καλή νοικοκυρά στο σπίτι όλη μέρα καθαρίζοντας. Πάλι καλά να λέμε δηλαδή που έχουν και τις γιορτές για να εξασφαλίσουν μια ξεχωριστή μέρα χαλάρωσης και ίσως λίγο παραπάνω παιχνιδι. Με λίγα τραγούδια και λίγο ξεφάντωμα για την γιορτή. Πως μου ήρθαν αυτές οι σκέψεις άραγε; Το περπάτημα σε κάνει να σκέφτεται διάφορα. Και ιδιαίτερα όταν περπατάει κανείς αργά. Όπως εγώ ας πούμε δεν ανυπομονώ να επιστρέψω στο σπίτι καθόλου. Σε αντίθεση με τα παιδιά από το σχολείο σίγουρα θα θέλουν να πάνε τρέχοντας στους δικούς τους. Μόνο εγώ είμαι έτσι είμαι ο πιο καντέμης άνθρωπος και μάγος της Αγγλίας και ολόκληρης της Βρετανίας. Κοντοστέκομαι μπροστά στην ταμπέλα της οδού Private εδώ είμαστε λοιπόν. Πίσω στην φυλακή μας!