HarryPotter{and the picnic at hanging rock}

.

Το επόμενο πρωί με ξύπνησαν οι αχτίδες του ήλιου που εισέβαλαν απο το -ξεχασμένο και ορθάνοικτο- παράθυρο μου. Ανακάθησα στο κρεβάτι μου και έστριψα τα μάτια μου με έτσουζαν φρικτά. Μόλις κατάφερα να τα ανοίξω φόρεσα τα γυαλιά μου και τέντωσα το κορμί μου καθιστός. Έπειτα σηκώθηκα και καθώς τα πόδια μου άγγιξαν ξανά το πάτωμα ένιωσα τις σαγιονάρες μου κάτω απο τις πατούσε μου. Επίσεις φόραω τα ρούχα μου όπως εχθες, και το κατάλαβα πιο πολύ απο την έντονη μυρουδιά του λιπάσματος της θείας Petunias που εχθες το απόγευμα έπρεπε να της προσφέρω την βοήθεια μου στον αγαπημένο κήπο της. Έβγαλαν βιαστικά την βρώμικη μπλούζα μου την πέταξα στο πάτωμα και ύστερα πήγα κοντά στο παράθυρο, περιμένοντας γράμμα από την Hermione ή καλύτερα τον Ron. Ίσως μάλιστα και ο καθηγητής Dumbledote σκεφτεί να μου γράψει κάποια στιγμή.

(Βάλε το τραγούδι, αμα θες!!)

Τίποτε δεν έχει αλλάξει απο τον ουρανό μπροστά μου. Ούτε ενα φτερό για δείγμα δεν πετάει απογοήτευση αρχίζει να με πιάνει ξαφνικά! Μα καλά όλοι με ξέχασαν; αναρωτήθηκα σκυθρωπός λες και έφαγα σφαλιάρα χωρίς να φταίω. Έπειτα κοίταξα ξανά τον απέραντο και άπιαστο ουρανό αλλά αυτή την φορά με μια δόση νοσταλγίας, σκαρφάλωσα με επιδεξιότητα ως το πρεβάζι και τύλιξα τους αγκώνες μου γύρο από τα γόνατα μου. Χαμήλωσα το κεφάλι μου και κοίταξα όσο πιο μακριά μπορούσα από τις μεγάλες βαρετές και ολόιδιες στέγες των σπιτιών της οδού Private. Μακάρι να πετούσα τώρα πάνω από τα σπίτια με την αστραπή μου! Μου έλειψε το Hogwarts, πολύ! Μα πιο πολύ το Quidditch, η σκληρή γυμναστική θα με κανει να ξεχάσω οτι σκοτουρα έχω. Καμια φορά έρχεται και ο Hedwig μαζί μου πετάμε μαζί ως στην δύση του ήλιου, μάλιστα προσπαθούμε να περάσουμε ο ένας τον άλλον! Αυτό δεν μου βγαίνει σε τόσο καλό γιατί όταν εγώ καταφένρω να κερδίζω ποτέ δεν μου φέρνει το γράμμα έγκαιρος, εκτός απο τις φορές που τα φέρνει μισάνοιχτα.