HarryPotter{and the picnic at hanging rock}

.

Κάθομαι στο κρεβατι σκυφτός και συλλογίζομαι τι συνάντηση με τον θειο μου. Έχασα εντελώς τον έλεγχο μου, δεν έπρεπε μαλώνω τον  εαυτό μου. Ουτε έπρεπε να τον αποκαλέσω Muggle έκανα λάθος έπρεπε να υπομένω ήρεμος τις φωνές του. Τώρα είναι τσιτομενος πράγμα που σημαίνει ότι οι καλοκαιρινές διακοπές θα είναι πιο δύσκολες απο οτι νόμιζα. Ο Hedwig κρώζει δυνατά προσπαθεί να σπάσει την κλειδαριά του κλουβιού του. Μάταια είναι αρκετά μεγάλο. Το μαλώσω με το βλέμμα μου, εκείνος σταματά και τα κεχριμπαρένια μάτια του είναι λυπημένα έσκυψε το κεφάλι μεσα στα φτερά του. Εγώ σηκώθηκα από το κρεβάτι. Και πήγα κοντά στο μπαούλο μου, εκατσα  γονατιστός και το άνοιξα πήρα απο εκεί το κλειδί του απο το λουκέτο. Η αλήθεια είναι πως έχω καιρό να χρησημοποιήσω κάτι τέτοιο οπότε το περιεργάζομαι λιγάκι. Έπειτα πήγα τον τοίχο οπό είναι κρεμασμένο το κλουβί. Εκείνος έκρωξε με  ανυπομονησία καθώς με έβλεπε τις μηχανικές κινήσεις μου.

Άνοιξα το χρυσοκαγκελο πορτάκι και αμέσως έκανα πίσω χαρούμενος πήδησε εξω απο το κλουβί. Άνοιξα και το παράθυρο εκείνος ηταν έτοιμος να φύγει όταν τον σταμάτησα με κοίταξε με απόρροια. <<εειι το φιλάκι μου!>> τον μαλωνω τρυφερά. Εκείνος με το ράμφος του με άγγιξε στο αντίχειρα μου με ένα απαλο τσίμπημα και ύστερα τον έβγαλα στο περβάζι εκείνος πέταξε μακριά ως την οροφή του επέναντι σπιτιού. Ποσο τον ζηλεύω τώρα που είναι ελεύθερος να πετάει στον αγερα. Είναι απόγευμα, και  είναι υπέροχο να πετάς κοντά στην δύση του ήλιου. Όταν βρισκόμαστε στο Hogwarts συνέχεια πετάμε μαζί. Βάζουμε κόντρα ποιος θα πετάξει πρώτος ως τον λουκουβαγιόνα! Εχει πολύ πλάκα, θυμάμαι ακόμη πολύ  ζωντανή την ανάμνηση του Hagrid όταν στο πρώτο έτος μου στην σχολή μου τον αγόρασε για τα εντέκατα γενέθλια μου. Το πρωτο μου δώρο γενεθλίων!

<<εεειι Hed, ΕΛΑ ΑΠΟ ΔΩ>> φώναξα δυνατά ωρα να γυρίσει σχεδόν κρύφτηκε ο ήλιος. Παρόλα αυτά δεν ακούει πετάει λίγο ακόμη. Τον έχασα μια στιγμη απο τα ματια μου. Μα τι κανει αυτό το πλάσμα. Σκέφτηκα ανέβηκα στο περβάζι και έβαλα τα χέρια μου στο στόμα μου. Για να ακουστω: <<HEDWIG!>> ούρλιαξα δυνατά εκείνος φάνηκε απο μακρια κατσουφιασμενος ήρθε πρως τον μέρος μου. Έκατσε στον ώμο μου, και βολεψε τα φτερά του. <<ωρα να φάμε βραδυνό δεν νομίζεις;>> του είπα και χάιδεψα το ράμφος του. Εκείνος κούνησε χαρούμενος το κεφάλι σα να λέει "ναι" μπήκαμε μέσα. Εγώ αφού του έβαλα φαγητο και ανανέωσα το νερό του κατέβηκα την σκάλα τρέχοντας πεινάω σαν λύκος!