Bütün dünyanın durduğunu hissettiğim an gerçekliğe dönmek için kendimi sarstım.
Arkamı döndüğümde onunla göz göze geldim tam gözlerimin içine bakıyordu. Değişmişti , olgunlaşmıştı.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
(ATEŞ)
Hoş ikimiz de değişmiştik. Zaman ikimizinde aleyhine oynamıştı kozlarını. Onun gittiği gün ben içi nefretle dolu intikam ateşi ile yanan bir kızdım. Şimdi ise soğumuştu içim alevleri korlayamıyordum fakat sanki şimdi o ateş tekrar kıvılcımlaşmaya başladı.
Ben o ateşi söndürmek için yıllardır uğraşmıştım tekrar yanmasına izin veremezdim.
Bakışımlarımda ki o saliselik güçsüzlüğü atıp eski buz hallerine geri getirdim.
O da bana aynı soğuklukla bakıyordu fakat gözlerinin ötesindeki özlem hissediliyordu. Değişmişti , büyümüştü. O gittiğinde daha 17 yaşındaydım o ise 18 yaşındaydı. Abimin en yakın arkadaşıydı küçük saf duygular ile sevmeye başlamıştık birbirimizi daha sonra büyük bir yangına dönmüştü aşkımız. Herkesin aşkımıza imrendiği bir çift olmuştuk aşıktık.
Abim başlarda biraz sitem ediyordu küçük kardeşini kaptırdığı için fakat o da bizim aşkımızın büyüklüğünü biliyordu sadece naz yapıyordu. Ben onunla iyiydim. Fakat herşey mahvoldu. Herşeyi mahvetti.
O yılan kardeşi abimin ölümüne sebep oldu. O da kardeşinin tarafını tuttu. Ben sırf onun için kardeşine zarar vermemişken o benim bu fedakarlığımı yok sayarak. Beni düşmanı olarak gördü.
Kardeşinin sakatlığından dolayı beni suçladı. Halbuki kardeşini bu hale getiren abimi birlikte boynuzladığı sevgilisiydi. Bana iftira attılar. Zaten kimse kolay kolay bana inanmazdı zira kaza benim arabam ile yapılmıştı. O yılan suçu benim üstüme attı. Abisi ise kardeşine inandı gerçekleri göz ardı etti. Aşkımızı göz ardı etti. Ve gitti. Kardeşinin abimi öldürdüğünü göz ardı etti . Fakat benim kardeşini sakat bırakacağıma inandı özellikle de ona bir şey yapmayacağıma dair.
İçim o kadar kırık doluydu ki. O kırıklar canımı yakmaya başladığı zaman ben de can yakmaya başladım.
Kendimi toplamam lazımdı o kim ki beni güçsüzleştirecek. "Sen kimsin de bana emir veriyorsun " dediğimde o da şaşırmışa benziyordu en son beni bıraktığında ona sesimi çıkarmıyordum bana bütün suçlamaları yaptığı zaman bile sessizliğimi koruyordum. Fakat karşısında ki küçük kız çoktan değişmişti. Onu aşmıştı artık.
''Kendine gel '' diye beni uyardığında içimi bir öfke kaplamıştı fakat yine de sakinliğimi korudum.
''Gayet kendimdeyim fakat siz bu işin sonundan kendiniz olarak çıkamayacaksınız . Benim karşıma çıkabilme cesareti göstermenize çok şaşırdım .'' diyerek hızlıca o ortamdan ayrıldım.
Demek karşıma tekrar çıkacak yüzü ve cesareti buluyorlar. O zaman biz de ona göre cevabını veririz onların.
