ALIN YAZIM ❤️

papatyalardan kakdüslere geçtim tabiki kolay olmadı😢

Bigün akşam oturuyorduk babama bi telefon geldi babam telefonu kapattıktan sonra annem bana
-kalk üstüne güzel birşeyler giy dedi
Ben ısrarla inat ediyordum ama anneme karşı gelmek mümkün değil beni evlatlıktan reddedeceğini söylüyordu sürekli .

Gelmişlerdi ben ellerini bile öpmedim ama annem ellerini öpmek için zorluyordu beni
Öyle bir tavırları vardiki beni aldıkları garanti gibi bense sadece korkuyordum.

Anneler çocukları kendini dağıtınca odanın dağınıklığı kadar fark etmiyorlar ne garip.

Annem benim korkumu hiç fark etmedi mutlu olacaksın diyorlardı ama bu mutluluk mu.

Mutluluk gülmekti yaşım küçüktü koşup oynamaktı mutluluk sabahlara kadar ağlamak değildi .ben mutlu değildim...
  Annem onlara zorla kahve yapmamı istiyordu herkes halinden mutluydu herkes birileriyle kaynaşmış beni aralarında almış satmış beni düşünen bitek küçük kız kardeşim vardı ama ikimizi gören kimse yoktu annem bana tehditkar bu bakış attı ve o an anladım ki benim çarem yok.

Gittiler. Annem babam geldi yanıma bana mutlu olacagimdan bahsetti ama ben ikna olmayınca annem iyice delirmisti.
-eger evlenmessen seni istediğin kimseye vermem bu evin köpeği gibi bağlarım seni bu eve .
Dedi ve ışığı kapatıp odadan çıktı beni o odanın karanlığında değil dünyanın karanlığında bırakıp gitti.o gece sabaha kadar ağladım gözlerimde yaş bitmişti artık

  Konuşan insan öyle kolay kolay dertten ölmez bu insan konuşmayip içine gömüldüm sonu felakettir. Ve ben hep içime attım.
Artık çarem yoktu kabul edecektim ölücegimi bile bile .kabul etmesem nolucaktiki mutlumu olucaktim daha çok canım yanickti.

Sırtıma yüzlerce bıçak sapladilar ama birini çıkarsalar affedicek gibiydim.ama onlar yenisi saplamayi seçtiler.

Ertesi sabah annem yarın yüzük takıcağımızı söyledi ben ise çaresiz sesizliğime sığındım  ...