depressie

leugens

Ik bel aan het is 5 uur in de avond, het is zomervakantie dus het blijft nog heel lang licht. De moeder van elisa doet open, zij weet van niets want elisa vertelt nooit iets tegen haar ouders. 'Ik kom voor elisa' zeg ik. 'Oei, hadewijch je ziet er wat moe uit, is alles oke?' Ik haat het als ze mij bij mijn volledige naam noemen. ' ik kom voor elisa' herhaal ik en negeer haar onbezorgtheid. Ik weet dat ze dit ook maar gewoon vraagt zonder dat ze het meent, dus dan ga ik er ook niet op in. ' elisa is niet thuis' zegt ze kortaf, ze kijkt nogal geschrokken over mij antwoord. 'Weet u waar ik ze kan vinden,?' Waarschijnlijk bij haar vriend, jij als vriendin zou zo iets toch moeten weten? Niet soms?' Zegt ze op een bitcherige toon. Ik draai me om en stap weg, ik hoor ze lachen maar diep vanbinnen is ze gekwetst, net als ik of zo moet ik me toch voelen want elisa heeft iets eerder aan haar moeder vertelt dan aan mij. Dat doet ze nooit. Ze heeft dus een 'vriend" wat wilt dat zeggen? Een lief of gewoon een vriend. Ik bel haar op.
'Hallo?'
'Hey elisa met hade he,..'
'Aah spijt of wat? Of boeit het je toch niet?'
' euh ja sorry ik was echt grof mijn excuses daarvoor, ik was net bij je moeder ze zei dat je bij je vriend was?'
' ah ja daar ben ik nu, verder nog iets?'
'Ik vind het gewoon raar dat je moeder het eerder wist, ik wist helemaal niet dat je een lief had'( nu doe ik alzof het me interesseerd dan weet ze dat ik nog iets om onze vriendschap geef wat ik ook echt wel doe maar ja al die problemen boeit me niet echt)
'Euhm hadewijch, jij was de eerste die het wist. Jij luistert dus echt niet naar wat ik zeg he! Bedankt.' En ze legt af.
Kak ik kan het nu wel vergeten.