depressie

het eerste gevoel

Hij staat recht en komt richting mij gestapt, ik schat hem een meter 79. Hij wandelt heel relaxed dan stopt hij 1 meter voor mij. ' euhm hallo je zit zo te dromen' zegt hij rustig. 'Ik droom niet, ik was aan het staren' zeg ik en ik kijk hem recht in zijn blauw groene ogen aan. 'Ah dat is ook eerlijk, dus heb ik misschien iets aan van u?' Zegt hij met zijn zware rustige stem. ' ik denk het niet, misschien dat je mijn onderbroek aan hebt maar dat kan ik nogal moeilijk zien.' Zeg ik op een droge toon. Hij lacht en zet zich naast me. Heb ik zonet dan iets grappig gezegd? Denk ik bij mezelf. Ik ben nathan, aangenaam. Droom ik nu of gebeurt dit echt? Heb ik zonet kennis gemaakt met een jongen, dat lukte me vroeger nooit. ' dag nathan' zeg ik. 'Ah dus je houdt je naam geheim voor mij?' Zegt hij spottend. ' een naam stelt niets voor, een naam is gewoon iets wat men je geeft omdat het moet, ik ben mijn naam niet.' Zeg ik en ik vraag me af waarom ik zo veel begin te praten, dat is het langste dat ik deze week heb gezegd. ' dus ik noem je : niets? Zegt nathan lachend. Hoezo blijft hij praten met mij? 'Waarom blijf jij praten met mij? Vind je me nu niet raar ofzo, zoals iedereen vind?' Zeg ik. 'Dus ik doe je na denken' zegt hij met een grijns en plots krijg ik een raar gevoel ik mijn buik. Het is al heel lang geleden dat ik nog iets heb gevoeld. 'Ik moet maar eens gaan' zeg ik en ik sta recht. ' je hebt haas?' Vraagt hij benieuwd. 'Nee ik heb alle tijd van de wereld' zeg ik en ik wandek weg. Ik voel zijn blauw groene ogen kijken hoe ik weg wandel. Raar, is dit nu niet heel raar? Waarom blijf ik hier zoveel vragen over stellen? Ik moet me meer zorgen maken om mijn vriendin die mij heeft laten zitten. Vreselijk, ik verplicht mezelf om me druk te maken. Stomme stem in mijn hoofd. Ik zal maar eens langs haar huis gaan. Ik neem mijn koptelefoon en zet het liedje 'in the end' op. Geeft me altijd moed om niets en ik lach weer luidop.