depressie

de maan

Ik neem mijn gsm, het is 19:59
Het is altijd 59 als ik keek, ik heb eens opgezocht wat het betekent en het staat voor goddelijke krachten, iets met het goddelijke. Vroeger vond ik het eng, nu kan het me niets meer schelen. De lucht voelt al kouder aan en de zon gaat stilletjes aan onder. Ik houd van de maan, de maan is echt iets wat mij fascineerd. De maan is voor mij niet niets, het is juist iets, een nieuw begin een andere planeet. Ik haal thuis mijn sterrenkijker en ga naar het park in een open wijde staan.  Daar is het perfect om te maan te begluren. 22:59, tijd is eigenlijk een illusie, tijd is er niet. Het is iets wat verzonnen is door de mens. Ik kijk door de lens van mijn telescoop. Wauw de rand van de maan is te zien, de kraters, een traan verschijnt in mijn linker oog. Ik krijg het er altijd moeilijk van. Plotseling hoor ik twee stemmen in de verte aankomen. Ik kijk niet, ik heb geen zin en blijf verder gluren naar de maan. 'Hey' roept die stem. Ik herken de stem, dat is die van die jongen van daar straks. Hoe kan dat nu? Dat is toch geen toeval? Ik kom hem al 2 keer tegen. Ik draai me om 'hey' zeg ik. Naast hem loopt een andere jongen, donkerblonde gekrulde haren tot zijn kaaklijn. Het maanlicht schijnt recht in zijn fel blauwe ogen. 'Hey staarder, wat ben jij aan het doen?' Hij buigt naar voor om mij een kus te geven maar ik strek mijn hand uit. Ik geef niet graag ongemakkelijke kussen. 'Ow, geen kus?' Zegt hij lachend. Ik heb het hem ongemakkelijk gemaakt denk ik. De andere vriend zegt ' hey ik ben louis,' en hij geeft een hand. 'Hoi, en ik kijk naar de maan , wat was je naam ook al weer?' 'Nathan' zegt hij. 'Ahja oke' en ik draai me weer om naar de telescoop. 'Jij bent een sociale he' zegt nathan. 'Ja' zeg ik zonder dat ik me om draai. 'Grappig dat jij je niet afvraagt wat wij hier zo middernacht doen' zegt hij op een lachende toon. 'Het boeit me ook niet' zeg ik. Nathan lacht maar die andere jongen blijft stil, jep weer iemand die me raar vind. 'Kom nathan dat is een raar' zegt louis.  Haha ik wist het wel. Ik draai me om 'hey louis als ik raar ben, wat ben jij dan? Nathan lacht. 'Waar heb je die griet leren kennen?' zegt louis tegen nathan. ' dankje dat je mij griet noemt, ik vind dat namen er ook niet toe doen.' Zeg ik.  'Euhm ik weet misschien u naam ook niet?' Zegt hij op een bedweterige manier. ' maar nee ik meen wat ik zeg, bedankt' zeg ik. Weer iemand die niet weet wanneer ik nu sarcastisch bezig ben of niet. Het enigste dat hij nog zegt is:'wtf'. ' Ik denk dat we maar is gaan, dag griet' zegt nathan en hij lacht met een grijns. Ik kijk hem aan en krijg weer dat rare buik gevoel. Louis lacht luid en gaat weg, nathan volgt en draait nog 1 keer om, en lacht. Dat was onze tweede ontmoeting. Ik voel me gelukkig denk ik.