Nihan o yangınların içinde kaç kez boğuldu, o yangınlarla kaç kez savaştı sayıları bile belirsiz...
Kalbinin ağırlığı ruhuna dar geliyordu...
Gitmek çözüm müydü?
O an için belki öyleydi...
Ama esas acıları şimdi başlayacaktı...
Ruhu kalbine dar gel...
Herkesin bildiği o büyük imparatorluğun Kozcuoğlu'un tek veliahtı Emir Kozcuoğlu!
Herkes büyük bir Emir var sanırken, kimse bilmez içimde olan yalnızlığı sessiz kopan fırtınaları, yalnızlığın hükmünü sürdüğüm bu hayata daha çocukken yenildim.
Ben daha beş yaşındayken gözlerimin önünde intihar eden bir annemin umutsuzluğu ile büyüdüm. Babam beni her gün annemin nefreti ile büyüttü. Her zaman benim için tek suçlu annemdi. Ben daha küçücükken beş yaşında iken annem gözlerimin önünde o gün beni terketti. Beni hiç düşünmeden, fütursuzca yaptı. Hiçbir zaman affetmeyeceğim tek kişi hep annem olacak.
Benden çocukluğumu, çocuk ruhumu çaldı. Ben daha çocukluğumu yaşayamadan büyüdüm. Her zaman beni bir aracı gibi gördü, şirketin başına geçecek varisiydim. Hiçbir zaman baba sevgisi görmedim.
Bir kere bile sevgiyle yaklaşmadı, küçükken bile saçımı okşamadı.
Anne bir kelime dört harf her erkeğin idolüdür. Ama benim unutulmaz yaram oldu. Onun sevgisine öyle muhtaçtım ki, şuan burda olsa sorgusuz sualsiz sarılırdım.
Herkes anne kokusu der ya, ben annemin kokusunu unuttum. Beni neden bıraktın diye sorgulamaktan artık yoruldum. İçimi kanatmaya, atmaya devam ediyor.
O kadar zor bir dönemimde karşımda tek bir kadının aşkı yaşattı. Nihan…
Geçmiş Emir 7 yaşında iken…
Geldiği gün dün gibi aklımda, bizim villanın yakınına taşınmışlardı. Ben yine her zamanki gibi bahçede öylece oturuyordum.
Birden bahçeye küçük bir kız girdi. Her yere bakıyordu, beni görünce durdu. Sanırım biraz korkmuştu. Tam gidiyordu durdurdum.
“Sen de kimsin? “
“Şey, ben geziyordum. Merak ettim, özür dilerim. Anneme deme sakın çok kızar bana, hemen giderim.”
“Dur biraz, sakin ol! Tanışalım.
Ben Emir. Ya sen? “
“Ben de Nihan şu arkada villaya yeni taşındık. Çok sıkıldım, gezerken burayı gördüm. Ben gitsem iyi olacak. Annem merak eder. “
“Peki! Sonra görüşürüz.”
“Görüşürüz.”
Nihan…
Saçları toprağın en güzel tonuna güneşin ışıltısı katılmış gibi, gözleri bir ormanın içindeki nehrin huzuru gibiydi. Duru ve saf bir güzelliği olduğu kadar biraz mahçup ama sevimliydi de benim kalbime sevginin tohumlarını daha o dakikada atmıştı.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
