Seni Görebiliyorum!

2. BÖLÜM 👻

Biricik kitabını çok severek okuduğum yazaraşkıma ithaf ediyorum.

İyi Okumalar💐

Bir adım gerileyerek ellerimi gözlerime götürerek ovaladım.

Daha önce ne olmuştu?

Elimdeki anahtarı daha sıkı tutarak telefonuma sarıldım.

Cansın canımsın aranıyor..

"Efendim şekerpare?" Alttan ufak ufak sıçarken korktuğumu belli etmemeye çalıştım. Ama ne yazikki sesimin titremesine mani olamadım. "Cansın ben e-.. evdeyim acil gelmen gerek" telefonda birkaç hışırtı duyulduktan sonra cansın fısıldayarak konuşmaya başladı. "Ne oldu anlat hemen! Ben annemle uğraşıyorum burda. Biliyorsun bizim durumları"

Annesi içki bağımlısıydı. Babası yoktu cansının. Şimdi bende sadece hayaletimsi birşey gördüğümü sandığım için çocuğu rahatsız edemezdim. "Tamam şekerpare. Sen beni merak etme. Öptüm" cansının şuan telefonun diğer ucunda gülümsediğini hissetmiştim. "Bende öptüm" telefonu arka cebime koyup, üç kuluvallah bir elham okuyup içeri sağ ayakla besmele çekerek girdim. Ben daha önce Fatiha'yı bilmeyen kızdım. Bir hayalet insana neler yaptırıyordu..

Belki de sadece göz yanıltmasıdır..

Temkinli adımlarla evime giriş yaptığımda evde olağan dışı hiçbirşey olmadığını fark ettim. "Bak halüsinasyon görmüşüm işte" Tam stresten tuttuğum nefesimi verecekken, ensemdeki sıcak ürpertiyle titredim.

Eşhedü enlâ ilahe illallah, ve eşhedü-..

"Kız deli sanırım" ses içimdeki birkaç dürtüye yol açarken kaşlarım çatıldı. Arkama bakmaya korkuyordum. Ama bir taraftan da, beni bu denli korkutan, sesi adeta ölümün eşsiz ninnisini fısıldayan adamı delice merak ettim..

"Bana mı dedin sen?" Diye sorarcasına tek kaşımı kaldırdım arkama dönüp kolumu göğsümde birleştirdim. Bende böylesine tuhaftım işte.

O kahvenin en an alıcı tonundaki gözleri, ve en az yıldızlar kadar parlak olan ışıltısıyla duraksadım. Arkasına bakıp tekrar bana döndü. "Ben mi?" Ellerimi silkiyormuş gibi yaptım. "Yok, eben. Hem, in misin cin misin be! Kış kış!" Kafasını anlamsızca bana doğru yaklaştırdığında kafamı geri çektim. "Sen şimdi.. beni görebiliyor musun?" şaşkın şaşkın birbirimize bakmaya devam ediyorduk. "Bundan bende emin değilim. Gerçek değilsin değil mi?"

Başını olumlu anlamda salladığında. Ellerimi göğsüne koyup sertçe ittirdiğim zaman geriye adımladığında irkildim.  Bir iki adım ondan uzaklaşırken bağırdım. "Seni görebiliyorum!, seni hissedebiliyorumda" hayaletimsi şey ayağa kalkıp bana yaklaşırken korkmadım. "Bu gerçekten de inanılmaz."  Biz birbirimizi detaylıca incelerken kapının zili tüm evi inletircesine yankı yaptı. "Git hayalet saklan bir yere"

"Bana hayalet diye hitap etme. Adım Ediz. Ama sen bana aşkım, çiçeğim, böceğim de diyebilirsin!" Arkamı dönüp baktığımda kocaman sırıttığını gördüm. "Benim adımda Melodi. Ama kısaca sen bana hiç hitap etmeyebilirsin.."

Oy ve yorum atmayı unutmayın..