Seni Görebiliyorum!

3. BÖLÜM 👻

Bu sefer de Edizin ağzından okumanızı istedim.

İyi Okumalar👻

Dışarıya çıkıp mutlulukla gülümsedim. Oh be dünya varmış!

Her yılda bir evden çıkabilme iznim vardı. Tabii onunda belli bir saati vardı.

Bu üstümdeki lanetin geçmesi için birisi beni bu ruh halimle bile aşık olması gerekiyordu. Şuan yaşadığım evde kürenin içinde bir gül duruyordu. Ve o gülün her bir yaprağı düştüğündeyse, bedenime dönmem daha da imkansızlaşıyordu.

Ve ben maalesef, aşka inanan bir insan değildim..

*

Eve dönme vaktinin geldiğini anladığımda eve doğru yürümeye başladım. Eve kapı yerine duvardan geçtim.

Ve o an evinin kapısının açılma sesi duyuldu. Bu evin sahibi olmalıydı. Sahi neydi adı?

Müzik mi, nota mı.. heh! Melodi.

"Bak halüsinasyon görmüşüm işte" kendi kendine mi konuşuyordu?

"Kız deli sanırım" diye mırıldandığımda kız birden arkasını dönüp kollarını göğsünde birleştirdi. Gözüm arada münasip yere kaysa da kendimi durdurdum. "Bana mı dedin sen?" Diyerek tek kaşını kaldırdı. Arkama baktım fakat kimse yoktu. Tekrar kıza döndüğümde hala bana baktığını fark ettim. "Ben mi?" Ellerini çemkirircesine beline koydu. "Yok,eben. Hem, in misin cin misin be!" Ellerini bana doğru salladı. "Kış kış!" Anlayamıyordum. Yıllardır beni kimse görememiş, duyamamamıştı. Tabii ben istemediğim sürece.

"Sen şimdi... beni görebiliyor musun?" Şaşkın şaşkın birbirimize bakmaya başladık. "Bundan bende emin değilim. Gerçek değilsin, değil mi?"

Başımı salladım. Biranda beni ittirdiğinde, beni kendisinden uzaklaştırmasına izin verdim. "Seni görebiliyorum!, seni hissedebiliyorum da" ona yaklaştım. "Bu gerçektende inanılmaz. Birbirimizi detaylıca incelemeye başladığımızda ise, kapı çaldı. "Git hayalet, saklan bir yere!"

"Bana hayalet diye hitap etme. Adım Ediz. Ama sen bana aşkım , çiçeğim, böceğim de diyebilirsin!" Arkasını döndüğünde kocaman sırıttım. "Benim adımda Melodi. Ama sen kısaca bana hiç hiçbirşey demeyebilirsin"