KALBİMİN SAHİBİ / Davetsiz Aşklar ~ 2

Bölüm 53

KEYİFLİ OKUMALAR. ❤️

***

Bölüm Şarkısı; Shakira - Underneath Your Clothes

****

O gece Tolga evine Ceren'i bıraktıktan sonra onunla birlikte yeniden içeri girmedi. Ailesi ile birlikte olmak için biraz daha bekleyebilirdi, önceliği Sena'ya mutlaka kendisini affettirmekti ve bunun için mutlaka bir yol bulacaktı. Kardeşine işi olduğunu söylemişti ama aslında sadece yalnız kalıp düşünmek istemişti. Arabasını park ettiği yerden hareket ettirmedi, yalnızca oturduğu koltuğa iyice gömülüp başını arkaya attı. Karanlığın içinde oturup sadece düşündü. Akşam Sena ile karşılaşmasını ve Ceren'in sözlerini düşündü. Beklemek belki de bu hayatta yaptığı en iyi işti ama sadece bekleyerek hiçbir şeyi çözemeyecekti. Beklerden Sena'yı tamamen kaybedebilirdi. Harekete geçmek zorundaydı, bir şekilde Sena'yı onu dinlemeye ikna etmesi gerekiyordu.

Evden çıkan bir arabanın yanan ışıkları göz kapaklarına çarpınca yerinden doğruldu. Hızla gözlerini açtığında ışığa bir süredir alışkın olmayan gözleri kamaştı, yeniden gözlerini kapattı ve bu kez alışması için yavaşça açtı. Arabayı tamamen görecek kadar ışığa alıştığında bu kez arabanın içindekileri de seçebiliyordu. Şoför koltuğunda bu akşam tanıştığı, Sena'ya aşık olduğunu öğrendiği Selim ve yan koltuğunda da aşık olduğu kadın vardı. İçi kıskançlığın verdiği öfke ile doldu. O an arabadan inip yanlarına gitmemek için kendisiyle büyük bir mücadele verdi. Sena'yı böyle geri kazanamazdı. Araba yola çıkınca kendisi de hemen arabasını çalıştırdı, fark edilmemek için farları yakmadan arabayı yola sürdü. Önündeki araba kısa bir araba yolculuğundan sonra Sena'nın evinin bulunduğu sokağa girince yavaşladı, tahmin ettiği gibi araba tam bahçe kapısının önünde durdu. Tolga da arabasını yakın bir mesafe kala kenara park edip beklemeye başladı. Önündeki arabadan sadece Sena indi. Genç kız, biraz ilerleyip bahçe kapısının önüne gelince durup geride kalan arabaya baktı. Üzerinde karanlıkta seçilebilen buz mavisi renginde bir elbisesi vardı. Tolga onun tıpkı bir meleğe benzediğini düşündü; onun meleği. Sena hafif bir tebessüm etti. Tolga bu tebessümün içinde zorlanma olduğuna yemin edebilirdi, içi yine bir umutla doldu. Ancak sevgilisi arabadaki adama el sallarken kıskançlıkla direksiyonu tutan ellerini yumruk yaptı. Bir vedayı bile kıskanıyordu. Sena bahçe kapısından içeri girerken onu içeri girmesini bekleyen araba da hareket ederek oradan ayrıldı. Tolga beklediği fırsatı yakalamıştı. Hızla arabasından inip neredeyse koşar adımlarla kızın az önce girdiği bahçe kapısının önüne geldi. Elini demir kapı koluna uzattı ve çevirdi, kapı tahmin ettiği gibi kilitliydi. Sena'nın fazla uzaklaşmış olamayacağını tahmin ederek demir kapıya vurdu. Tepki alamayınca kısa bir süre bekledikten sonra yeniden art arda iki defa vurdu. Kapı arkasından yine tepki alamadı. Tam umudunu kaybetmek üzereyken onu her seferinde büyüleyen sevdiği kızın tatlı sesini duydu. "Kim var orada?". Sesinde bu kez neşe yerine fazlaca korku vardı. Tolga onu korkutabileceğini tahmin etmişti ama yine de kendisine engel olamamıştı. Ve işte buradaydı, geri dönüş yoktu. Onu daha fazla korkutmak istemeyerek "Benim, Tolga" dedi ve kapının açılmasını bekledi. Bir süre sadece sessizliği dinledi, Sena hiçbir tepki vermemişti. Kısa ama ona ömür gibi gelen dakikalardan sonra kapı kolundan gelen paslanmış demirin gıcırdama sesini duydu. Kol yavaş yavaş eğiliyordu. Kapı açıldığında yavaş yavaş aralandı. Kapı onu görebilecek kadar açıldığında içinden şükretti. En azından Sena ondan kaçmamıştı.

Sena sorgulayan bakışlarla Tolga'ya bakıyordu. Gecenin bir yarısı bahçe kapısı aniden çalınmaya başladığında çok korkmuştu. Kapıyı açtığında karşısında sevdiği adamı görünce bile korkusu geçmemişti. Tolga ile yüzleşmek onu korkutuyordu. Bu nedenle onunla konuşmak istemiyordu. Onu istemediği ya da nefret ettiği için değildi bu kaçışı, ne ile karşı karşıya geleceğini bilemediği için kaçıyordu. En son görüşmelerinde Tolga'dan kendini affettirmesini beklerken sonunda terk edilen, geride bırakılan o olmuştu. Hem de haklıyken!