Case Adjourned: Trials Of Justice

Chapter 1 • Partners In Crime (Investigation)

"And I impose upon myself these voluntary obligations without any mental reservation or purpose of evasion. So help me God."

Sinumulan ko nang ibaba ang aking kamay. Kasabay no'n ang pagpapasabog ng mga makukulay na confetti sa hangin. Pinalipad na rin ang ilang puting kalapati na hawak ng mga opisyales dito. Binalot na rin ng matatamis na ngiti ang bawat isang abogado rito. Kasama na ako roon.

Sa wakas, natapos na rin ang oath-taking ceremony! And now, I'm a certified defense attorney.

Masaya ako ngayon dahil ganap na akong abogado. For god sake, I've passed all the tribulations in the law school. It's a hell-like experience but it's worth it.

Nagsimula nang magpuntahan ang ilang mga abogado sa mga magulang nila. Ang iba nga, todo yakap pa na parang hindi sila nagkita ng matagal.

I glimpse to the brown envelope I was holding. Ang envelope na ito ay naglalaman ng certification na nagsasabing abogado na ako. I can't imagine that I can have this when I was a child. I guess my dream come true.

"Well, well, well. It looks like my dearest Ingrid is happy." Said by a familiar voice.

Agad akong lumingon sa likuran ko. Hindi ako nagkamali. It's dad!

Mabagal siyang naglalakad patungo sa'kin. Siguro dahil na rin sa pagiging mataba niya. 'Di ko nga alam kung tama ba na tawagin ko siyang gano'n. Pero bakit nga ba hindi?

Halos pumutok na nga ang tiyan niya sa pula niyang coat. Hindi ko na rin masukat ang waistline niya. However, he is the best dad I would have.

Nang makalapit ito sa'kin ay iniayos niya ang salaming suot niya. Ngayon ko lang napansin na matanda na pala ang tatay ko. Halata na rin kasi ang wrinkles nito at makapal na rin ang kanyang balbas.

Meet Mr. Andrew Rossevelt, my dad. He's also a defense lawyer that works in this city. Madami na rin siyang karanasahan pagdating sa law. Sa katunayan, siya ang dahilan kung bakit ko pinasok ang career na 'to.

"Ho, ho, ho. Congratulations again, Kitten!" my father said by his lowly voice.

Pambihira! Kung 'di ko siya ama ay pagkakamalan ko siya si Santa Claus. Bagay pa man din ang kulay ng suot niyang coat.

Napakamot ako sa likod ng ulo ko habang nangingiti. "Hehehe... Dad naman oh! Pwede bang 'wag niyo na akong tawaging 'Kitten'"

Since I was a toddler I always called "Kitten". I don't know why but they call me in that way. I can't believe that until now they're still calling me in that endearment. Minsan nga ay naiinis na rin ako.

"Oh! You're still the kid that I knew. So, sorry if I insist calling you in that, my dearest daughter." Sagot ng tatay ko.

"Dad..."

Mukhang wala akong magagawa kun'di magtiis. Sana nga lang walang makarinig sa kanya.

"Nga pala, now is your lucky day!" biglaang sabi ni Dad habang kinukuha ang envelope na hawak ko.

Lucky day, huh? For sure I didn't won the lottery, right? "Yes dad. It's nice to get out from the law school."

Napatawa ito ng mahina at umiling. "So close but that's not what I meant."