Sonsuzluk Şimdi Başlıyor

Anca beraber kanca beraber.

Anca beraber kanca beraber.

Okul birden ölüm sessizliğine büründü. Tüm sınıflar derse başlamıştı. Erica ve ben uzun koridorda yalnız kalmıştık. Gözlerimi Kevin’ın gittiği yere kitlemiş bakıyordum.

“Nerissa sen burada bekle de ben gidip çantalarımızı alayım.”

‘Bırakma. Beni sakın bırakma.’ Demek istedim.

Ama diyemeden Erica kollarını üzerimden çekti. Arkasını dönüp hızlı adımlarla ilerlemeye başladı. Dizlerim birkaç saniyeden fazla beni taşıyamadı. Dizlerimin üstüne yere çöktüm. Canımın anmasını beklerken hiçbir şey hissetmedim.hislerim yok olmuştu. Erica düştüğümü duyunca koşarak yanıma geldi.

“Ah tatlım. Hadi kalkmana yardım edeyim. Tuvalete gidelim. Yüzünü yıkarsın.”

Erica’nın gözlerine baktım. Endişe vardı. Kollarından tuttum. Oda belimden tutup kaldırdı beni. Tuvalete doğru yürümeye başladık. Bebek adımlarıyla ilerliyordum. Lavabonun tam üstünde geniş bir ayna vardı.

Senelerin bıraktığı izler vardı üzerinde. Kendime baktım. Darma duman olmuş bir yüz. Ağlamaktan kızarmış ve şişmiş gözler. Ne kadar da çekici görünüyordum! Eminim şu halimi biri görse sokak çocuğu zannederdi. Buz gibi suyu yüzüme çarptım. Yavaş yavaş kendime gelmeye başlamıştım.

Az önce olanlar film şeridi gibi geçmişti gözlerimden. Kevin’a sarılışım. ‘Seni seviyorum.’ demesi. Kollarımdan sıyrılışı ve gidişi. Hıçkırarak ağlamaya başladım.

Ah Erica kadim dostum. Fedakar arkadaşım. Başımı omzuna yaslayıp ağlamaya devam ettim. Erica’nın saçlarımı okşayan eli güven veriyordu.

“Eve gidelim.” Dedi.

Başımı salladım. Okuldan çıktık. Erica hemen bir taksi çevirdi. Her gün yürüdüğüm bu yol çok uzun gelmişti. Ayrıca ayaklarımın beni taşıyacağından da emin değildim. Eve varmamız fazla sürmedi.

Kapıdan girmeden önce;

“Anneme yakalanmamalıyız.”

“Yakalanırsak neler olacağını çok iyi biliyorum.”Zoraki gülümsedim.

İçeriye tek sıra halinde girdik. Ben öndeydim. Parmak ucunda ilerliyorduk.

Fısıldayarak;

“Annem mutfaktadır. Odama çıkmamız için mutfağın önünden geçmemiz gerek eğer şanslı günümüzdeysek bulaşık yıkıyordur.”

Şanslı günümüzdeysek.

“Bu gün şans bizden yana değil ama neyse.”

Mutfak kapısı açıktı. Annem bir şarkı mırıldanıyordu.

Erica’ya;

“Şarkı söylüyor. Bu demektir ki bulaşık yıkıyor. Emin olmak için bir bakalım.”

Kafamı kapıdan uzattım. Ericada benim başımın üstünden kafasını uzattı. Başka bir gün olsa bu halimize gülmekten kırılırdık. Ama değil işte. Annem arkasını dönmüş bulaşık yıkıyordu. Elimle gel işareti yaptım. Gene parmak uçlarımızla odama çıktık. Çantamı ve ceketimi bir tarafa fırlatıp kendimi yatağa attım. Ericada karşımdaki kanepeye uzandı. İkimizde boş boş tavana bakıyorduk.

“Erica” dedim

.“Efendim canım.”Diye cevap verdi.

Başımı hafifçe kaldırıp yüzüne baktım. O da bana bakıyordu.

“Bu oyunda benimle misin?”

Başını ‘evet’ anlamında salladı.

Tekrar tavana boş boş bakmaya devam ettik…