BENDEN BAŞKA(SENDEN BAŞKA'NIN DEVAMIDIR)

Bölüm:5

 

Begüm

Okula yaklaştığımızda Yağız babama okulun önüne gelmesi gerekmediğini belirtti. Babam okulu gören bir köşede durdu ve arabadan indik. Biz okula doğru ilerlerken babam bizi izliyordu. Yağız arkasını döndü ve babama “Bizi getirdiğiniz için teşekkürler ama bundan sonrasını bize bırakmalısınız. Çıkışa gelmek gibi bir düşünceye de kapılmayın sakın. İlkokul çocuğu değiliz. Evin yolunu buluruz.” Dedi.  Babam bozulmuştu. Kafasını öne eğip arabayı çalıştırdı ve gitti.

Okulun dış kapısının önüne geldiğimizde okuldan içeri giresim gelmemişti. Yağız bana “Hadi.” Bakışı atıyorken buna mecbur kalmış bir şekilde okula girdim. Okulda görüp görebildiğim herkes ya birbirine sarılıyor ya da gülüşüyordu. Aşırı pozitif bir okul gibi duruyordu ilk bakışta. Yağız önümden gidiyor bir yandan da bana okulu anlatıyordu ama kafamı ona veremiyordum. Ardından birden duruverdi.

“Ne oldu ?” diye sordum. Gözlerini devirip “Bir saattir anlattıklarımı dinlemedin değil mi ?” diye sordu. Suçlu bir çocuk gibi başımı önüme eğdim. “Tamam, seni anlamaya çalışıyorum Begüm ama artık kabullenmem gereken bazı şeyler var. Mesela artık hayatında Orkun diye birinin olmadığı ve artık asla olamayacağı gibi.” Sinirlerim yeniden hoplamıştı. Yağız bunu söylemekten ne zevk alıyordu Allah aşkına? Sinirlerime hâkim olamayacağımı anlayınca hızlı adımlarla oradan uzaklaşmaya başladım. Yağız önce ne yaptığımı anlayamadı ama sonra fark edince arkamdan koşarak gelmeye başladı sanırım. Bense nereye gittiğimi bilmememe rağmen gözlerimden yaşlar süzülerek sadece gidiyordum. Koridorun sonuna gelmiştim ne yapacağımı asıl şimdi bilmiyordum. Ani bir kararla sağa döndüm ve hızla merdivenleri inerken karşıdan gelen ve kafasını telefonuna gömmüş olan kızla çarpıştık. Oldukça pahalı olduğu belli olan telefon birden kızın elinden merdivenlere düştü. Asıl şimdi yanmıştım.

Kız telefonu yerden aldıktan sonra, önce bana sonra da arkamda nefes nefese kalmış Yağız’a baktı. Tam ağzımı açmış özür dileyecekken Yağız’ın sesi konuşmamı engelledi.

“Arzucum çok özür dileriz. Telefonda bir şey var mı ?” dedi bana sert bir bakış atarak. Arzu diye seslendiği çarptığım kız sevimli bir şekilde gülümseyerek “Ne özrü Yağızcım lafı mı olur ?” dedi. Bir an ciddi mi diye ona şaşkın gözlerle baktım. O sırada Arzu elini uzattı ve “Bu arada ben Arzu.” Dedi sıcak bir ses tonuyla.  Elini sıkarken bende adımı söyledim ve biraz önceki olay yüzünden üzgün olduğumu belirttim fakat Arzu o kadar önemli bir şey olmadığını vurguladı. Ardından Arzu, Yağız ve ben sınıfa doğru ilerlemeye başladık. Bu sırada Arzu ile Yağız’ın arkadaşlığı hakkında bilgi alıyordum. Meğer Arzu ile Yağız çocukluk arkadaşıymış. O sırada Arzu bizim nasıl tanıştığımızı sordu. Ben gülmeye başlayınca Yağız anlatmaya başladı ve en sonunda bizim üvey de olsa kardeş olduğumuzu söyledi. Arzu gerçekten çok şaşırmıştı.

Sınıfa girdiğimizde çoğunluk sıralarında oturuyordu. En arkadan iki sıra boştu. Arkadakinde Yağız, önünde de Arzu’nun oturduğunu fark etmem zor olmamıştı. Yağız sırasına doğru ilerlerken “Benim yanım boş, istersen kendine arkadaş bulana kadar benimle otur.”dedi. Bir an bu yüreğimi burkmuştu. Geçen dönem okulun ilk günü Orkun’un yanına oturmam aklıma gelmişti bir anda. Kalbim birden hızlanmaya başladı. Orkun’u çok özlemiştim. Gözlerim buğulanmaya başlayınca hızlı adımlarla gidip Yağız’ın yanına oturdum.

Birkaç dakika sonra hoca sınıfa girdi ve yoklama almaya başladı. Adım okunduğunda “Burda.” Dedim soğuk bir ses tonuyla. “Evet Begüm. Sanırım yenisin. Ben matematik öğretmenin. Bize biraz kendinden bahsetmeye ne dersin ?” diye sordu kibarca. Ayağa kalktım “Ben Begüm. Başka bir şehirdeki okuldan geldim.” Dedim ve yerime oturdum. Hoca bana hepsi bu kadar mı bakışı atıyordu. Hiçbir tepki vermeden kafamı başka yöne çevirdim. Arzu arkasını dönmüş Yağız’a heyecanlı bir şekilde bir şeyler anlatıyordu. İkisi çok yakın arkadaştılar sanırım. Matematik hocası geçen dönemden bazı konuları tekrarlıyordu Yağızların dedikodusunu dinlemektense dersi dinlemek daha iyi diye düşünüp tahtaya odaklanmaya çalıştım.