BENDEN BAŞKA(SENDEN BAŞKA'NIN DEVAMIDIR)

Bölüm:6

MERHABA ARKADAŞLAR

YEPYENİ BİR BÖLÜM. SANIRIM BİRAZ GEÇİŞ BÖLÜMÜ GİBİ BİR ŞEY OLDU.ASLINSA HİKAYEYE BAŞLADIĞIMDA BÖYLE BİR BÖLÜM YAZMAYI HİÇ DÜŞÜNMÜYORDUM FAKAT ŞUAN YAZDIĞIM BU BÖLÜMÜ BENDE ÇOK SEVDİM.

KEYİFLİ OKUMALAR :)

Multimedya: Orkun

********************************************************************************************

“Hala Orkun’la aynı şehirdesin. Sadece biraz uzağında.”

Kelimeler beynimin içine tek tek işlerken ne yapacağımı şaşırmış bir halde Yağız’a baktım. Bana üzgün gözler ile bakıyordu. Kollarını bana doğru uzattı, destek olmak istercesine. Ondan kaçıp usulca yatağın ucuna oturdum. “Hala Orkun’la aynı şehirdesin.” Orkunla. Orkun. Orkun. Başımı birden serbest bırakıp sertçe yatağa çarpmasını sağladım. Bu iyi gelmişti. Ayaklarımı yatağın üstüne çekip yatakta cenin pozisyonu aldım ve gözyaşlarımı serbest bıraktım. Şuan tek istediğim Orkun’du. Belki onu arayabilirdim, yani numarasını hatırlayabilirsem.

Denemeye değer dedim ve uzanıp telefonu elime aldım. Yağız hala odamdaydı. Köşedeki koltuğa oturmuş beni izliyordu. Telefon numarasının büyük çoğunluğunu biliyordum, tek sorun son iki rakamdı ama bir türlü o iki rakamı hatırlayamıyordum. Geldiğim günden beri bulamıyordum. Ne olabilir diye düşünürken birden Yağız atladı

“Numarayı mı düşünüyorsun?”

“Evet. Son iki rakamı hatırlamıyorum.” Dedim. Anlamışçasına kafasını salladı ve başının önüne çevirip düşüncelere daldı. Bende olabilecek kombinasyonları düşünmeye başladım. “Son 2 ile mi bitiyordu acaba yoksa 3 ile mi?” Of işin içinden çıkamayacağımı anlamıştım. Düşün düşün hiçbir şey hatırlayamıyordum.  Birden Yağız’ın “Buldum Begüm buldum!” demesiyle irkildim.

“Ne buldun ?” diye sordum heyecanlı bir şekilde.

“Bekle.” Dedi ve içeri odasına gitti.

Aradan neredeyse 5 dakika geçmişti ama Yağız’dan ses seda çıkmamıştı. Umudumu kesip kulaklıklarımı taktım ve düşünmeye başladım tekrar. Bulamıyordum ama bulmam gerekiyordu. Saat gecenin biriydi. Günlerden 14 Şubat. Benim o numarayı bulup bu evden gitmem şart. Önümdeki 23 saat içinde mutlaka Orkun’un yanında olmalıyım.

Birden kapım açıldı ve Yağız kucağında bilgisayar ile odaya girdi. Bilgisayarı masaya koyduktan sonra bana çevirdi. Ekranda uykusundan uyandırıldığı her halinden belli olan Korcan duruyordu.

“Noluyor ?” diye sordum Yağız’a.

“Korcan bilgisayar dâhisi bir insandır ve eminim senin şu Orkun’un telefonunun son iki hanesini bulacaktır veya arkadaşlarının birisinin sosyal medya hesabını. Mutlaka Orkun’a ulaşabileceğin bir telefon ya da yer buluruz.”

Anladım anlamında kafamı salladım. Yağız haklıydı mutlaka ona ulaşabileceğim bir telefon ya da yer bulabilirdim. Yer… Oha lan kafe. Nasıl unuttum ben bunu. Birden heyecanlı heyecanlı yatakta tepinmeye başladım. Yağız anlamamışçasına bana bakıyordu.

“Kafe !” dedim bağırarak. “Dedesinin kafe’si var.”

Birden Yağız ve Korcan’ın da yüzünde bir gülümseme belirmişti. Yağız ellerini birleştirip Korcan’a döndü  “E nerden başlıyoruz ?” diye sordu. Korcan benden kafenin adresini istedi. Yerini söyledikten sonra kamerayı kapatıp Korcan’dan haber beklemeye başladık.