Panic Room #2018

2

"Τζέρι? Σήμερα που έχουμε ρεπό, θα έρθεις στο σπίτι μου μωρέ?" ρώτησε η Μονίκ τον κολλητό της και συνεργάτη της μέσα από το τηλέφωνο.

"Θα δω. Μπορεί. Έχω δουλειές. Ίσως μπορέσω να ξεκλεψω λίγο χρόνο. Μάλλον. Λογικά. Να φέρω παγωτό?"

"Φυσικά και θα φέρεις παγωτό, δεν γίνεται να μην υπάρχει παγωτό εδώ."

"Εντάξει, θα περάσω σε καμία ώρα."

Εκλεισαν το τηλέφωνο και η Μονίκ έπιασε πάλι στα χέρια της την λίστα.

"Να με ληστέψουν. Αυτό έχω γράψει. Γαμωτο, φοβάμαι." μουρμουρισε.

Έπιασε ξανά το τηλέφωνο.

Πληκτρολογησε έναν από τους αγαπημένους τις αριθμούς.

"Μπα, καλώς την. Μας θυμιθηκες?"

"Σταμάτα Σάλεμ. Σε πήρα για κάτι σοβαρό."

"Τι έγινε ρε σις? Δύο μήνες είσαι στην δουλειά και σε έδιωξαν?"

"Σάλεμ σταματά. Δεν είναι αστείο. Όχι, δεν έγινε αυτό. Απλά... Πφφ, κάνεις κάτι τώρα?"

"Οχι, θες να έρθω?"

"Εάν γίνεται. Αλλά αμέσως."

"Έρχομαι."

Το τηλέφωνο έκλεισε και η Μονίκ συνέχισε να κοιτάζει με φόβο την λίστα. Πέντε λεπτά αργότερα, ο Σάλεμ ήταν εκεί.

"Πες μου τι έγινε." της είπε με σοβαρό ύφος.

"Απλά... Θυμασε αυτό?" απάντησε αυτή δίνοντας του την λίστα.

"Η λίστα σου. Φυσικά και την θυμάμαι. Την είχα διαβάσει."

"Σάλεμ, οι φόβοι μου πραγματοποιούνται." είπε και ένα δάκρυ κύλησε στο μάγουλο της.

"Σους, ηρέμησε. Όλα θα πάνε καλά. Οι σημειωμενοι φόβοι είναι όσοι έχουν πραγματοποιηθεί?" ρώτησε ο Σάλεμ.

"Ναι. Στην αρχή δεν το είχα καταλάβει, αλλά πριν δέκα ημερες, με την λιποθυμία και με το γεγονός πως βρήκα την λίστα, το κατάλαβα. Σάλεμ, φοβάμαι."

Ο Σάλεμ διάβασε τους φόβους.

Τα μάτια του σκοτείνιασαν στους τρεις τελευταίους.

Την αγκάλιασε.

Όσο σφιχτά μπορεί κανείς να φανταστεί.

Όσο σφιχτά χρειάζεται ένας φοβισμένος άνθρωπος για να νιώσει καλύτερα.

Γιατί σε αυτό το σημείο, φοβόντουσαν και οι δύο.

Η πόρτα χτύπησε. Ο Σάλεμ άνοιξε και ο Τζέρι μπήκε μέσα, με ένα μεγάλο κουτί παγωτό.