Panic Room #2018

6

Μπήκε μέσα στο σπίτι της. Κλείδωσε την πόρτα. Έπιασε την λίστα της.

Ο ένατος φόβος ήταν σημειωμενος.

Άνοιξε τα ηχεία.

Τα έβαλε στο τέρμα.

Έβαλε το τραγούδι που της άρεσε πιο πολύ απ' όλα.

Το R.I.P. 2 my youth.

Και σκεφτόταν.

Ταύτιζε τον κάθε στίχο.

"R.i.p. to my youth"

Τα νιάτα της ήταν τότε, μα θα τα τελείωνε σε λιγο.

"And you could call this the funeral."

Ο κηδεία πλησίαζε.

"I'm just telling the truth, and you could play this at my funeral."

Την αλήθεια πια. Αφού όλα είχαν φτάσει πλέον εκεί.

"Wrap me up in Chanel inside my coffin"

Πάντα της άρεσαν τα ακριβά, να ποτέ δεν είχε αρκετά χρήματα για να αποκτήσει κάτι τέτοιας αξίας.

"Might go to hell and there ain't no stoping"

Με την δουλειά αυτή, ήταν όλα εναντίον της. Οπότε, η κόλαση ήταν σχεδόν αυτονόητη.

"Might be a sinner and I might be a saint, I'd like to be proud but somehow I'm ashamed"

Ντροπιασμένη από όλα όσα της έκρυβε η μοίρα. Ντροπιασμένη που άξιζε κάτι τέτοιο.

"Sweet little baby in a world full of pain, I gotta be honest I don't know if I could take it"

Πφφ, δεν το άντεξε.

"Everybody is talking but what's anybody saying?"

Αυτά τα λόγια τα σκεφτόταν συχνά. Γιατί ολοι μιλούν, μα ποτέ κανείς δεν βγάζει νόημα.

"Mama said if I really want it then I can change it yeah"

Κι επειδή το ήθελε, θα το αλλαζε. Με τον μόνο δυνατό πλεον τρόπο.

"Mama there is only so much I can do, touch for you to witness but it was for me too"

Και πραγματικά. Θα ήταν ίσως δύσκολο για την οικογένειά της, μα για αυτήν ήταν δύσκολο.

Και τα δάκρυα της έτρεχαν πολύ.

Μα δεν την ένοιαζε.

Έπιασε την λιστα κι ένα στυλό.

"Αυτό ήθελες τελικά, ε?" Φώναξε.

"Λοιπόν, αυτόν τον φόβο θα τον εκπληρώσω μόνη μου, καταλαβαινεις?" συνέχισε να ουρλιάζει.

"Με σκότωσες εσωτερικά." είπε.

Και σημείωσε τον τελευταίο φόβο.

"Τον θάνατο."

Ανοιξε το συρτάρι του κομοδίνου της.

Στον πάτο αυτού βρήκε το όπλο που είχε για ασφάλεια.