Panic Room #2018

5

Είχαν παρατηρήσει πως οι προηγούμενοι φόβοι απείχαν 4 μέρες ο καθένας από τον επόμενο, οπότε υπολόγισαν ότι ο ενατος φόβος θα ερχόταν σε τέσσερις μέρες από τον προηγουμενο. Όλες τις ημέρες της πέρασαν μαζί, βλέποντας ταινίες και γελώντας στο σπίτι είτε της Μονίκ είτε του Τζέρι.

Όμως ο καιρός περνάει.

Και οι τέσσερις μέρες δεν είναι πολλές.

Η Μονίκ ξύπνησε την περιβόητη μέρα. Δεν είχε ιδέα τι την περίμενε.

Τηλεφώνησε στον κολλητό της. Ήλπιζε πως δεν θα είχε βγει ο φόβος.

Πώς δεν θα τον είχε χάσει.

Ήξερε πως δεν θα την ξεγράφε έτσι απλά.

Δεν πετιουνται έτσι τόσα χρόνια.

13 ολόκληρα χρόνια.

Από τα πέντε τους έως τα δεκαοκτώ τους.

Όμως, η μοίρα έχει πολλά κόλπα στο μανίκι της.

Η μητέρα του Τζέρι το σήκωσε κλαίγοντας.

"Γεια σου Μονίκ μου... Πρέπει να έρθεις σπίτι. Αμέσως."

Η Μονίκ φοβήθηκε.

Πολύ.

Έτρεξε μέχρι το σπίτι του.

Ένα χαρτί απάνω στην πόρτα έγραφε με μεγάλα γράμματα:

"Αγγελτηριο θανάτου".

Η φωτογραφία του Τζέρι πάνω στο χαρτί την έκανε να κλάψει.

Ήταν η φωτογραφία από τα γενέθλια της.

~Flashback~

"Ω, έλα τώρα Τζέρι. Μην είσαι ξενερωτος. Έλα να βγάλουμε μια φωτογραφια. Δεν γίνομαι κάθε μέρα δεκαοκτώ!" του είπε σκουντωντας τον.

"Ω σκάσε. Ξέρεις πως ποτέ δεν συμπαθούσα τα γενέθλια." της απάντησε.

Αφού κατάφερε να τον πείσει, έβγαλαν μερικές φωτογραφιες.

Κάποιες αστείες.

Κάποιες ηλίθιες.

Και μια υπέροχη.

Καθοντουσαν δίπλα δίπλα και είχαν αγκαλιάστει.

~End of flashback~

Την είχαν κόψει για να φαίνεται μόνο αυτός.

Ο κολλητός της.

Το πιο αγαπημένο της πρόσωπο.

Που ήταν πλέον νεκρό.

Μπήκε μέσα.

Η μητέρα του την καλωσόρισε.

"Πιστεύω είδες το χαρτί." της είπε κλαμμενη.