Fan-fiction Guardian #เจิ้นหุน #镇魂 คลังกาวของ yuhankung

Drabble: Smell.

ถ้าเสิ่นเวยมีกลิ่นหอมคล้ายหิมะแรก

จูอี้หลงก็คงมีกลิ่นแบบเดียวกับแสงแดดยามเช้าในฤดูใบไม้ผลิ

มันเป็นกลิ่นที่ไป๋อวี้ค่อนข้างชื่นชอบมันมากทีเดียว

.
.
.

"ตอนถ่ายรายการนายก็ดมไปตั้งเยอะแล้วยังไม่พออีกหรือไง?" น้ำเสียงไม่จริงจังนักถูกส่งมาจากนักแสดงรุ่นพี่ในชุดนอนสบายๆที่กำลังกดเกมมือถือเล่นอยู่

"ก็เกอตัวหอมนี่" เด็กแสบบ่นหงุงหงิงคล้ายจะอ้อนก่อนจะขยับเบียดคนติดเกมไปจนเกือบจะนั่งเกยกันพลางสูดกลิ่นหอมๆจากต้นคอขาวและลาดไหล่นวลเนียนที่ปราศจากการป้องกัน

"หอมอะไรกัน สบู่เราสองคนก็ใช้ของโรงแรมเหมือนกันไม่ใช่หรือไง?" จูอี้หลงยกยิ้มพอใจเล็กน้อยกับผลลัพธ์ในเกมก่อนจะวางมือถือลงแล้วมาสนใจแมวหนวดตัวโตที่กำลังเรียกร้องความสนใจอยู่ "เป็นอะไร มีอะไรรึเปล่า?"

"ถ้าผมมีเรื่องของร้องเกอจะยอมช่วยป่าวอ่ะ" ภาพไป๋อวี้ทำหน้ายู่ปากยื่นราวกับเด็กน้อยทำให้จูอี้หลงถึงกับส่ายหน้าหากกระนั้นใบหน้าที่สมบูรณ์แบบก็ยังคงผระดับไว้ด้วยรอยยิ้มเอ็นดูกึ่งอ่อนใจ

"เกอ..."

ใช้น้ำเสียงออดอ้อนชนิดที่ดูก็รู้ว่ามีอะไรแอบแฝง

"หลงเกอ..."

ตามด้วยท่าใหญ่กระพริบตาปิ๊งๆ

เอาเถอะ ขนาดนี้แล้วคนที่เคยตามใจกันจนเคยมีหรือจะรอดไปได้

"ถ้าฉันทำได้และไม่เดือดร้อน..." จูอี้หลงตอบรับก่อนที่คนฟังจะตาเป็นประกาย

"เรื่องนี้ง่ายมาก! ให้ผมค้างห้องเกอนะ....นะ....." คำร้องขอด้วยใบหน้าใสซื่อแถมยังกุมมือเขาไปถูกับแก้มชวนให้พูดอะไรไม่ออก

และในที่สุดก็ได้แต่พยักหน้าตอบตกลงแม้จะยังตามไม่ค่อยทัน

จะอย่างไรจูอี้หลงก็รู้สึกว่าตัวเองไม่ได้เสียหายอะไรนัก เสี่ยวไป๋เองก็เป็นรุ่นย้องที่ดีและน่ารัก ซ้ำยังช่วยเติมพลังความสดใสให้กับชีวิตที่จืดของเขา

ดังนั้นถ้าจะให้ว่ากันตามตรงจูอี้หลงก็ไม่ได้ไม่ชอบใจอะไรกับการเสพติดกลิ่นของเขาขนาดที่เอาเสื้อไปดม ไซร้ข้อมือหรือดมซอกคอสักเท่าไหร่ ลองมองว่าอีกฝ่ายเป็นสุนัขตัวใหญ่ดูก็น่าจะเข้าใจได้ไม่ยาก

.

แต่จูอี้หลงไม่ทันคาดมาก่อนว่าหมาตัวใหญ่ของเขาจะบ้าพลังขนาดที่ไล่ดมเขาเสียทุกซอกทุกมุมจนวันรุ่งขึ้นแทบจะตื่นไม่ไหว

จบ.