Clumsy | Saida

•1•

Yine iğrenç bir sabaha uyanmıştım.Susmak bilmeyen alarmımı kapatıp tekrar uyumaya çalıştım fakat perdeden içeri süzülen ışık ruhumu ele geçirmek ister gibiydi. Yorganımın içine girip ölmeyi bekledim.Hayatımın en kötü günlerini yaşadığıma inanamıyordum bu yüzden uzuun bir süre uyuyup uyanmak istemiyordum..
Ama tabii ki bu mümkün değildi.
Üstüme atlayan koca bebek yüzünden mükemmel uykum yine bölünmüştü.

Dahyun: "Tanrım Momo ne zaman bu kadar ağırlaştın,resmen bütün organlarım ezildi."

Hemen üzerimden doğrulup yatağın kenarına oturdu ve yüzümü okşayıp konuşmaya başladı

Momo: "Uyan artık Dahyun kış uykusuna yatmanın sırası değil, hem bugün iş görüşmen yok muydu senin?"

Dediği şeyle gözlerimin yuvalarından çıkması bir olmuştu.Bugün bir şirketle iş görüşmem vardı ve ben unutmuştum.
Momo'yu üstümden fırlattığım gibi banyoya koştum.Saate baktığımda sadece otuz dakikam kaldığını gördüm. Kısa çaplı bir kalp krizi geçirdikten sonra hızlıca duşa girdim.
Kaç yaşıma geldim ama hâlâ çocuk gibiydim, Momo olmasa bugün de görüşmeye geç kalacaktım.Zaten üniversiteden mezun olduğumdan beri şirket şirket gezip iş arıyordum ama nafile,en son girdiğim işten kovulduğumdan beri nereye gitsem kabul edilmiyordum çünkü benden daha tecrübeli insanlar çoktan işi kapmış oluyorlardı.

Momo ise gayet rahattı.Deniz kenarında küçük bir kafe açmış orayı işletiyordu.Onunla küçüklükten beri arkadaştık,aynı okullara gittik ve neredeyse tüm hayatımızı beraber geçirdik.Ailemi küçük yaşta bir kazada kaybettikten sonra onun ailesi beni evlatlık almıştı.
Momo zaten benim için bir kız kardeşten farksızdı.
Üzüldüğümde,mutlu olduğumda o hep yanımdaydı.Aslında ona sahip olduğum için çok mutluyum.Sayesinde iç organlarımın durumu kötü olsa bile onun yanımda olması bana daima güç veriyordu.

•••

Duştan çıkıp hemen üstümü giyindim bu sefer elbise giymek istemiyordum.Uzanıp dolabın derinliklerine doğru bir yolculuğa çıktım.Nihayet bulduğum takımı çıkarıp hızlıca üstümü giyindim.

Saçımı düzeltip son kez aynaya baktım.Hazırdım ama korkuyordum.Bir aksilik çıkmasın diye dua etmeye başladım, artık bu işe de kabul edilmezsem kendimi asmayı planlıyordum.
Hızlıca merdivenlerden aşağı inip Momo'nun yanına gittim, hazırladığı kahvaltıdan elime ne geldiyse ağzıma attım.

Momo: "Yavaş boğulacaksın! "

Zorla yutkunduktan sonra yanına koşup sıkıca arkasından sarıldım.

Dahyun: "Bana şans dile kaplumbağa umarım işe alınırım."

Momo: "Asıl kaplumbağa sensin bu yavaşlıkla yine geç kalacaksın."

Haklıydı.

Yanağını kocaman öpüp kapıya doğru koştum.Arkamdan iyi şanslar diye bağırıyordu.Ona doğru dönüp el salladım ve ayakkabılarımı giyip kendimi hızlıca dışarı attım.Metroya doğru koşarken bir yandan da telefonumla saati kontrol ediyordum.Sadece on dakikam kalmıştı, metronun işe yaramayacağını düşünerek hemen bir taksiye bindim.Kalbim yerinden çıkacak gibi atıyordu. Yolu tarif edip kendimi sakinleştirmeye çalıştım.Aklımdan geçen tüm olumsuz düşünceleri bir kenara atıp işe odaklandım.Bu sefer işe alınacağıma inanıyordum.Yıllarca hayatın acısını çekip buralara kadar gelmiştim.
Artık gerçekten mutlu olmak istiyordum.