Deadly Love #2018

Επίλογος

Άφησα το κόκκινο τριαντάφυλλο πάνω στον τάφο του και κοίταξα την φωτογραφία του. 

" Τελικά με άφησες " ψιθύρισα και χαμογέλασα καθώς σκούπισα ένα δάκρυ που κύλησε.

" Μην ανησυχείς όμως. Θυμάσαι που σου είχα πει ότι ακόμα και ο θάνατος δε θα μας χωρίσει? Το εννοούσα. Τα λέμε σύντομα Paul " είπα και σηκώθηκα.

Κοίταξα τελευταία φορά τη φωτογραφία του και έφυγα από το νεκροταφείο. 

Περπατούσα μέχρι εκεί που ήθελα να πάω.

Το χαμόγελο χαραγμένο στα χείλι μου.

Είχα αφήσει ελεύθερα τα μαλλιά μου και φορούσα ένα λευκό φόρεμα και απλά περπατούσα ξυπόλητη.

Ο κόσμος με κοιτούσε περίεργα μα δεν με ένοιαζε. 

Ο δικός μου κόσμος με ένοιαζε.

Ο οποίος δεν υπάρχει πια. Μα δεν πειράζει. Αφού δεν είναι σε εμένα, θα είμαι εγώ σε εκείνον.

Έτσι πρέπει να είναι τα πράγματα. 

' Ακόμα και ο θάνατος, δεν θα μπορέσει να μας χωρίσει '

Ότι αγάπησα χάθηκε. Μα δεν θα το άφηνα έτσι ποτέ. 

Αν υπάρχει κάτι που έχω μάθει είναι πως τίποτα δεν κρατάει για πάντα. Όλα έχουν μια συγκεκριμένη διάρκεια στο χρόνο και στις ζωές μας! Το να αφήνεις κάποιον να φύγει είναι λυτρωτικό και μερικές φορές είναι αναγκαίο. Σου επιτρέπει να μάθεις να χειρίζεσαι την απώλεια και κυρίως του εαυτού σου. Μα δεν είναι όλα τα ίδια. Άλλο να φεύγουν από δίπλα σου και άλλο να φεύγουν από την ζωή σου. 

Επιτέλους έφτασα στον προορισμό μου. 

Τίποτα το ιδιαίτερο. 

Τα πετραδάκια ακουμπούσαν τα γυμνά μου πόδια. 

Μα δεν πονούσα.

Ο πόνος ο σωματικός δεν είναι τόσο οδυνηρός όπως ο ψυχικός. 

Ανέβηκα τα σκαλιά και έφτασα ψηλά. 

Όλη η πόλη φαινόταν από εδώ πάνω. 

Ήταν αρκετά ψηλά. 

150 σκαλιά ήταν άλλωστε.

6 όροφοι μόνο.

Περπάτησα στην ταράτσα. 

Έφτασα στην άκρη.

Κοίταξα πάνω. Είχε πολύ ωραία μέρα σήμερα.

Κοίταξα κάτω. Είχε πολύ κόσμο σήμερα.

Αυτοκίνητα κινούνταν όλη την ώρα. 

Άνθρωποι περπατούσαν όλη την ώρα.

Δάκρυα κύλησαν στα μάτια μου. 

Κοίταξα ευθεία και χαμογέλασα.

Χαμογελώ, ακόμα και όταν τα πράγματα δεν πηγαίνουν καλά. Γιατί το χαμόγελο είναι ο καλύτερος τρόπος για να αλλάξουν. Επειδή δεν θέλω εκείνοι που με αγαπάνε να ανησυχούν για μένα. Γιατί το χαμόγελο με κάνει να νιώθω πιο δυνατή. Γιατί καμία καρδιά που ελπίζει δεν μπορεί να χάσει το χαμόγελο. Επειδή μου αρέσει να κάνω τους άλλους να χαμογελούν. Γιατί οι ταλαιπωρίες δεν έχουν το δικαίωμα να πάρουν το χαμόγελο. 

Πάντα αναρωτιόμουν αν ο άνθρωπος μπορεί να πετάξει. 

Φυσικά και δεν μπορεί, μου έλεγε πάντα ο μπαμπάς μου. 

Είχες δίκιο μπαμπά. 

Άνοιξα τα χέρια μου, έκλεισα τα μάτια μου και απλά έπεσα μπροστά. 

Έρχομαι Paul κοντά σου. 

Επειδή ούτε ο ίδιο ο θάνατος δεν μπορεί να μας χωρίσει.

Αντίο.

___

Και αυτή η ιστορία μόλις έλαβε τέλος. Ήταν μόνο 10 κεφάλαια. Ήταν για τον διαγωνισμό ' Βάλε Την Φαντασία Σου Να Δουλέψει '.

Ευχαριστώ πολύ όσους με στήριξαν διαβάζοντας την και ψηφίζοντας την. 

Ευχαριστώ πάρα πολύ όσους με βοήθησαν γι'αυτόν τον διαγωνισμό.

Ευχαριστώ πάρα πολύ όλους σας που για άλλη μία φορά διαβάσατε την ιστορία μου.

Θέλω επίσης να ευχαριστήσω την @Dont-Leave-Me που με έβαλε να συμμετέχω σε αυτόν τον υπέροχο διαγωνισμό. Πραγματικά, ευχαριστώ.

Ελπίζω να σας άρεσε.

Εύχομαι να τα ξανά πούμε σύντομα. 

See you soon, my sweets! 

-Βιργινία