Divergent (Warrior)

Hoofdstuk 6 (de kiesceremonie)

Ik zie dat Chane gespannen is en ik besluit daar wat aan te doen. Ik leg mijn handen op haar schouders en haal de spanning er een beetje uit door ze te masseren. Als we er zijn ga ik bij de andere van onverschrokkenheid zitten. Ik wacht totdat mijn naam wordt geroepen.

Dat is al best snel ik loop naar voren en laat mijn bloed in de bak van onverschrokkenheid vallen. Ik doe het zonder erbij na te denken, want ik weet al dat ik bij onverschrokkenheid wil blijven sinds ik hoorde van de kiesceremonie. Er klinkt gejuich uit het vak van onverschrokkenheid en mijn ouders kijken opgelucht. Dat snap ik wel, want voor het zelfde geld was ik naar eruditie gegaan. Ik wacht daarna tot Chane is.

"Dan nu de allerlaatste van vandaag." Ik weet zeker dat Chane het is, want ze is nog niet geweest. "Chanelle Edu." Ze loopt met haar krukken naar voren en krijgt een mes aangereikt. Ze loopt naar de bakken en gaat voor onverschrokkenheid. Mijn hart maakt een vreugde sprongetje, ze komt in dezelfde factie als ik!

Opeens stormt haar vader het podium op. Ze gooit het mes snel ergens heen. Hij begint op haar in te timmeren en ze valt op de grond. Ze gilt van de pijn en mijn hart breekt in tientallen kleine stukjes uit elkaar en voor iemand of ikzelf het oplost is het onmogelijk hem te maken. Iedereen is te verbaasd om iets te doen, dus het gaat maar door en door. Dan komen er eindelijk mensen me helpen. Ik ben zelf te verdoofd om iets te doen en haar vader blijft haar maar trappen en slaan.

Ze hoest en er komt allemaal bloed uit haar mond. "Stom Wight! Ik ga je doden hoor je me! Doden!" Dan houdt mijn vader op. Ze beweegt niet meer, ze is dood en ik ben mede verantwoordelijk omdat ik haar niet geholpen heb. Verschillende mensen grijpen hem vast. Dan probeert ze overeind te komen en gaat op haar knieën zitten, maar ze leunt ook op haar handen. Ik ben opgelucht, want ze leeft dus nog. Haar vader wordt woedend als hij ziet dat ze nog leef. Ze hoest weer en weer komt er bloed uit haar mond. "Papa waarom doe je dit." Huilt ze. De verdoving van de schrik raakt langzaam uitgewerkt en ik probeer dichterbij te komen. "Omdat je een irritant dom bang gemeen rotkind bent." Zegt hij grijnzend. Ondanks de pijn gaat ze rechtop staan.

"Ja, dat ben ik ook echt hé!" Krijst ze. "Ik ben zo gemeen dat ik bijna heel onverschrokkenheid voorloog over hoe jij me behandelde alleen maar zodat jij niet gestraft zou worden terwijl je me al 45 keer het ziekenhuis in geschopt hebt en we dagelijks zowat slaat! Dus ja ik ben echt de gemeenste persoon op aarde! Want elk ander had je gewoon laten opdraaien voor kindermishandeling. En dat had ik 8 jaar geleden al moeten doen!Maar nu geef ik het op papa! Ik had altijd gedacht dat je ooit zou ophouden, maar nee! Dus nu laat ik je er gewoon voor opdraaien en ik ga nooit meer liegen om je te beschermen! Want ik ben niet de gemene hier! Dat ben jij!" Krijst ze. Haar vader geeft nog een trap richting Chane, maar iemand steekt een naald in zijn arm en hij wordt rustig, blijkbaar is het een verdoving.

Ze zakt op de grond in elkaar. Ik ben ondertussen eindelijk de menigte door en storm het podium op. Ik probeer haar te troosten, maar het lukt niet zo goed. De man van eergisteren komt er nu ook aan. "We gaan je vader flink straffen." Zegt hij met een grote glimlach. Ze wordt bang van hem en ik geef haar groot gelijk.

"Chane!" Zeg ik geschrokken, want ze begint weg te vallen en ik ben bang dat ze alsnog sterft. "Chane!" Roep ik weer in paniek, want ze zakt nog verder weg. "Chane!" Ze beweegt niet meer. Bang voel ik aan haar pols. Tot mijn opluchting voel ik een hartslag. Een paar erudieten komen vrolijk aangehuppeld en ik ben nu heel blij dat ik niet voor eruditie heb gekozen, want je gaat toch niet vrolijk huppelen als net iemand in elkaar is geslagen? Ze laten allemaal verschillende crème's zien. "Mogen we haar als proefkonijn gebruiken?" Vraagt eentje vrolijk. Ik ben best wanhopig en dus knik ik. Ze beginnen haar te behandelen en tot mijn verbazing verdwijnen alle wonden, zelfs haar been geneest meteen! "Het werkt!" Zegt een ander helemaal enthousiast. Ik ben nu ook vrolijk, want ik had verwacht dat ze hiervan bijna zou sterven en nu is ze binnen een paar minuten genezen. Ik til haar op en iedereen vertrekt. Ik spring met haar in mijn armen de trein in en leg haar neer.