Divergent (Warrior)

Hoofdstuk 4 (de test)

Ik sta met Chane te wachten op te trein, die ons naar school gaat brengen. Maar eigenlijk staat ze niet, want ik heb haar op mijn rug. Ik heb een helemaal warm gevoel van binnen, want we zijn nu vrienden! En dat is iets dat ik minstens wou zijn van haar.

Dan komt de trein. Ik ren mee en spring dan soepel de trein in met Chane op mijn rug. Langzaam gaat ze van mijn rug af en leunt op haar krukken. De treinrit duurt niet heel lang en uiteindelijk springt ze er zelf uit. Dat was niet zo slim van haar, want ze rolt over de grond en staat langzaam op. Ze veegt alle viezigheid van zich af en loopt dan op haar krukken de school in.

Ik ga naast haar lopen en iedereen kijkt verbaasd naar ons. "Hey Warrior, wat doe je bij Foutje?" Roept iemand gemeen. Ik negeer het en breng haar naar haar klas, daarna ga ik zelf naar mijn eigen klas.

---------------------

Na de lessen

---------------------

We zitten in een zaal, waar we wachten tot we aan de buurt zijn. "Chanelle Eru kamer 1..." Ik wil haar graag nog succes wensen. "Chane." Ze kijkt tot mijn vreugde achterom. "Succes." Ze glimlacht en dat maakt me echt heel blij, want ze heeft een hele mooie glimlach. "Warrior Klo naar kamer 4." Dat haalt me uit mijn gedachten en ik ga snel naar de juiste kamer en daarmee bedoel ik. Ik dwaal rond terwijl ik de juiste kamer probeer te vinden.

Nou die vindt ik uiteindelijk en daar staat iemand uit zelfverloochening. "Ben jij Warrior Klo?" Vraagt ze. "Ja." Ze knikt. "Oké Warrior. Ik ben Amber en ga nu maar liggen." Ik doe wat ze zegt en ze geeft me een drankje. "Waar is dit voor?" Vraag ik. "Dan kom je in de simulatie voor de test." Ik knik en klok het naar achteren. Meteen wordt het zwart, als ik weer zie ben ik in een kamer vol spiegels.

"Kies." Zegt de stem van Amber. Ik zie een stuk kaas en een mes. Ik denk diep na, wat heeft het meeste nut? "Kies." Ik zucht. "Ik denk na ja!" Zeg ik geïrriteerd. Ik overweeg al mijn optie's en vindt uiteindelijk dat het mes het meeste nut heeft. "Laatste kans kies nu." Ik zucht en pak het mes. Dan komt er een gigantische hond op me af. Ik schiet in de lach. "Hoi groot beest. Ik noem jou... Bigfoot." De hond komt woedend op me af, maar ik ben niet bang. Waarom zou ik bang zijn? Het is maar een hond! Als ik de hond kan aanraken vloer ik het beest. "Foei Bigfoot." Zeg ik lachend. De hond hapt woedend naar me, dus mep ik hem hard op zijn kop. "Ik heb niks met stoute honden, dus als ik je niet mag dan krijg je het mes in je poot en als je dan nog irritanter bent... Dan dood ik je." Zeg ik dreigend. Ik laat de hond los, die me meteen weer aanvalt. Dus steek ik het mes in zijn poot. De hond jankt hard, maar blijft me aanvallen, dus verwond ik al zijn poten, zodat hij niks meer kan. Dan is de hond opeens weer gezond en zie ik een klein jongetje. "Hondje!" De hond valt meteen het kind aan. Ik vloer de hond weer. "Foei, het is slecht om kinderen aan te vallen." En dan steek ik mijn mes in zijn huid op de plek van zijn hart en verdwijnt alles. Het veranderd in een bus.

"Kent u deze man?" Vraagt een man met een zonnebril. Ik kijk op de foto die hij aanwijst. Ik heb het gevoel dat ik hem ken, maar ook het gevoel dat deze man niet te vertrouwen is. "Ben heel slecht in gezichten, misschien weet ik het als je me verteld waarom je hem zoekt." Zeg ik, want ik beoordeel zometeen wel als ik dat weet wat handig is. "Het is een moordenaar en die wil me vermoorden." Ik krijg een plan. Ik kijk hem dus heel beledigd aan. "Zeg jij nou dat ik een moordenaar ken! Nou ik ken geen moordenaars! Hoe durf je!" Roep ik uit. De man wordt helemaal rood. "Ik vroeg alleen of je hem kende." Zegt hij bang. "Zou ik jou wat zeggen, als ik hem kende was het geeneens een moordenaar! Want ik had hem dan aangegeven voor hij moordenaar kon worden!" Dan loop ik gewoon weg en lig helemaal in een deuk.

Dan ben ik weer bij Amber.

-------------------------

Hahaha, cliffhanger! En je mag pas doorlezen als je heel nieuwsgierig bent. Muhahahaahahahahahahahahhahahahhahahhahaha.